පහුගිය දවසක ලංකාවේ ප්‍රසිද්ධ ෆෝරම් එකක ප්‍රශ්නයක් අහල තිබුණා, "ඇයි කැම්පස් යන කෙල්ලෝ සෙක්ස් ෆන් ගන්න බය වෙන්නේ නැත්තේ?" කියල. ඒ ප්‍රශ්නෙටම තව අධ්‍යාපන සුදුසුකම් තියනවා නම් කාත් එක්ක සෙක්ස් කළත් ඒ කෙල්ලන්ව බඳින්න අය ඉන්න නිසාද කියලත් මේවට වගකියන්න ඕනේ මිෂනාරි අධ්‍යාපන ක්‍රමය නිසා කියල කොහෙන්දෝ මන්ද හොයාගත්ත තර්කෙකින් බැනලත් තිබුණා. ඒ පොස්ට් එකේ දිගට කතා කරන යද්දී සමහරක් අයට එක කන්‍යාභාවය ගැන ප්‍රශ්නයකුත්, සුද්දට බනින්න අවස්ථාවකුත්, සෙක්ස් ගැන කතාකරමින් ගන්න ස්වයංවින්දනයකුත්, රජයේ විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යන්ට බනින්නත්, නිදහස් අධ්‍යාපනයේ වැරදි හොයන්නත් අවස්ථාවක් වෙලා තිබුණා. කොහොම වුණත් අනුන්ගේ ලිංගික සම්බන්ධතා අපිට ප්‍රශ්නයක් වෙන්නේ කොහොමද කියල අහපු පිරිසකුත් නොහිටියා නෙමෙයි.
මේ මාතෘකාව පට්ට ගහපු ඩෙනිමක් වගේ. තැනින් තැන ඉරිලත්, නිල පාට හේදිලා ගිහින් සුදුපාට වෙන්න ඔන්න මෙන්න වෙලත් තව හොඳන්න වෙලා. මීට අවුරුදු හයකට විතර කලින් ඉඳල සිංහල බ්ලොග් පටන් ගත්ත කාලෙදිම ලිව්ව ප්‍රසිද්ධ මාතෘකාවක් වෙලත් අඩුම තරමේ අන්තර්ජාලයේ වත් පෞද්ගලිකත්වය ගැන, අනුන්ගේ පෞද්ගලිකත්වයට ගරු කිරීම ගැන, ලිංගිකත්වය කියන්නේ මැජික් එකක් නෙමෙ යි කියන එක ගැන කීදෙනෙක් ඉගෙනගෙන තියනවද කියන එක ප්‍රශ්නයක්. සාපේක්ෂ වශයෙන් නිදහස් ස්වාධීන තැනක් හැටියට ගැනෙන තත්‍යසම පරිසරයකත් මෙහෙම නම් ඉන් පිටතදී මේ ගැන ආකල්පය කොහොම වේද? ඒක අතකින් ඒක පුදුමයකුත් නෙමෙ යි. වැඩිහිටි ගැහැණු පිරිමි ඉන්න කාමර ඇතුලට ඇවිත් කුදලාගෙන පොලිසියක් ඇති, 'අපේ පුතානම් ගෑනු ළමයෙක් දිහා බලන්නේ වත් නෑ" කියා ප්‍රශංසා කරන දෙමාපියන් සිටින, අලිංගික වීම උත්කර්ෂයට ලක්කළ සමාජයක මෙවැනි ප්‍රතිචාර බලාපොරොත්තු විය යුතුයි. කකුළුවා යන්නේ ඇදේට නම් කැකුළු පැටව යන්නෙත් ඇදේට.
ලංකාවේ අන්තර්ජාලය හරිම ග්‍රාම්‍යයි. චින්තන කියන විදිහටම ඒක "වර්ල්ඩ් වයිඩ් වෙබ් එක ලංකාවේ ගමයෝ ඕපාදුප කතාකරන කඩපිලක්". අපේ රටේ වැඩියෙන්ම පිවිසුම් වාර ගණනක් ඇති සිංහල වෙබ් අඩවිය වන ගොසිප් සයිට් එකකට යන්නේ ඕපාදුප කියවන්න. නිරන්තරයෙන් අලුත් දැනුම මතවාද එකතුවෙන තැනක් එකතැන පල්වෙන කඩයක් වුණහම මේ ග්‍රාම්‍ය මිනිස්සුන්ට අලුතින් යමක් එකතු වෙන්න ඇති අවකාශය නැතිව යනවා. ඉතින් ලාංකික සමාජයත් ලංකාවතුල අන්තර්ජාලයත් තුල ලිංගික අසහනය පිටකරගන්න අවස්ථාව අහිමි වෙනවා. සරල ලෙස 'මටත් ලිංගික අසාවන් තියනවා' කියල කියාගන්න බැරි වෙනවා, ඒ වෙනුවෙන් ක්‍රියාකරන්න බැරි වෙනවා. ඒ තුලින් ඇති වෙන්නේ පීඩනයක්. සමාජය තුල දූෂණ/අතවර විදිහටත් අන්තර්ජාලය තුල මේ වගේ ප්‍රශ්න අහන එක, ටැටූ ගහපු කෙල්ලන්ට බඩු කියල බනින බ්ලොග් පොස්ට් දාන එක වගේම ගොසිප් සයිට් එකකට ගියහම ඒවාට දමන කමෙන්ට් වලිනුත් ඔවුන්ගේ පීඩනය සමනය කරගන්න හදනවා.
මම මෙහෙම කියල දූෂකයන්ව වත් ලිංගික හිංසකයන්ව වත් සාධාරණීකරණය කරන්න උත්සහ ගන්නවා නෙමෙ යි. එසේ වීම ඇති හැකියාවන් විමසුවා පමණ යි. කාටවත් වරද පැටවීමෙන් තේරුමක් නෑ. කොයි හේතු මත වුවත් තමන් උවමනාවෙන් කළ වැරැද්ද වරද්දක්ම තමයි. තමන්ගේ වැරද්දක් තියනවා නම් නිවැරදි කරගත යුතුත් තමන් ම යි. ලිංගික ආශාවන් ස්වභාවික බවත්, ඒවා ඉටු කර ගැනීම මානුෂික බවත්, ඒසේම එය තම තමන්ට පෞද්ගලික වූ දෙයක් බවත් දැන ගත යුත්තේත් තමන් ම යි. දෙදෙනාගේම කැමැත්ත ඇතිව, නිසි පරිස්සමක් සහිතව කිසිවෙක් ලිංගිකව කීදෙනෙක් සමග කෙතරම් වාර ගණනක් යෙදුනත් ඇය හෝ ඔහු පහත් කොට සැලකීමට අනෙකුකට සාධාරණ හැකියාවක් නෑ. මොකද එක ඔවුන්ගේ ස්වාධීන අයිතියක් නිසා, ඒක ඔවුන්ගේ පෞද්ගලිකත්වය නිසා. ඔවුන් ඔවුන්ගේ පෞද්ගලිකත්වය පිට කෙනෙකු ඉදිරියේ (පොලිසිය ඉදිරියේ පවා) දිගහැරිය යුතු නෑ. සමාජයක පෞද්ගලිකත්වයට, පුද්ගල නිදහසට හා අයිතීන්ට ගරු කරන්නේ එහෙමයි.
අපිට තියෙන්නේ ප්‍රශ්න නෙමෙ යි, ප්‍රශ්න කියල මවාගත්ත ෆැන්ටසි. එහෙමත් නැත්තම් ප්‍රශ්න විය යුතු ඒවා අපි ප්‍රශ්න හැටියට භාරගන්නේ නෑ, ඒ ගැන කතාකරන්නේ නෑ, කතාකරන්න බොහෝ දුරට දැනුමක් නෑ. මේ ප්‍රශ්න නොවෙන ඒවාට තවත් ප්‍රශ්න නොවෙන ඒවත් එකතු කරගෙන මහා අච්චාරුවක් හදාගෙන ඒක රහ කරකර කන්න අපි දක්ෂයි. එහෙම වෙද්දී සැබෑ ප්‍රශ්නයක් කතාකරද්දී අපිට තරහයි ආතල් එක කුඩු වුණ නිසා. එතකොට ඇත්ත ප්‍රශ්න කතාකරන එකා 'පිස්සෙක්' (ඇත්තටම මේ හඳුන්වන පදය තම තමන්ගේ හිතළු අනුව වෙනස් වෙනවා; දේශද්‍රෝහියා, බටහිර ගැත්තා, වනචරයා වගේ) වෙනවා. ඉතින් පිස්සන් අතර තවත් පිස්සෙක් වෙලා සාමාන්‍යය යැයි කියා ගන්නවද, පිස්සන් අතර පිස්සෙක් නොවී 'පිස්සා' කියල අහගන්නවද?
'කව්ද මැරිලා' එහෙම කිව්වේ කව්ද කියල මට දැන් මතක නෑ. 'කව්ද' කියල කිව්වට මැරුණු කෙනාව නොදනන්නවා නෙමෙ යි. ඒ අපේ මාමා. අම්මගේ බාලම මල්ලි. පොඩි කාලේ සිද්ධවෙන දේවල් මතක හිටින්නේ චිත්‍ර විදිහට, ඒක පුදුමයි. පාට පාට චිත්‍ර; හරියට පාට පාට හීන වගේ, හීන වලට විතරක් සීමා වුණ හීන. සමහර චිත්‍ර සැබෑ නොවෙන මතක විදිහටත් හිතාගන්න අවස්ථා තියනවා වුණත් මේක එහෙම නොවෙන බවට විශ්වාස යි.
එතකොට මට අවුරුදු හතරක් විතර ඇති. මිනිස්සුන්ගේ මරණ වලට සත පහක අවධානයක් නොමු නොවුණු, හැම කෙනෙක්ටම මිලක් නියම වුණු, දේශද්‍රෝහියා දේශප්‍රේමියා බවට තප්පරයෙන් වෙනස් වුණු, හමුදා සෙබළුන් 'රණවිරුවන්' ලෙස හැඳින්වූවේ නැති කාලයක් ඒ. මළ ගෙදර දවසක් ඇතුලත ඉවර කරන්න හැමෝම කතාවෙලා තිබුණා. වැඩි දෙනෙක් සහභාගී නොවුණු නිසා ඒක අපහසුවක් වුණෙත් නෑ. මාමා වගේ කෙනෙක් මියගියහම ඒ මළ ගෙදරට යාමත් අවධානම් දෙයක් බව දැන ගත්තේ පස්සේ යි. මට මාමව බලන්න ඕනේ කිව්වහම ඒකට අම්මා ඉඩ දුන්නේ නැතුව අඬන්න පටන් ගත්තා. තාත්ත මාව වඩාගෙන කිව්වේ 'බලන්න දෙයක් නෑ පැටියෝ' කියල විතරයි.
එදා හවසම මාමව වැළලුවා. කනත්තට පයින්ම ගිය අය පයින්ම ආවේ කතාවක් නැතුව. කිසිම දෙයක් දැක්කේ, ඇහුවේ, දැනුනේ නැති අබ්බගාතයෝ වගේ. මම ප්‍රශ්න අහන්න ගියේවත් කරදර කාලේ වත් නෑ. වෙනදා සෙල්ලම් කරන්න එන මාමා දැන් නැති බව දැනෙන්න මට ටිකක් කල් ඕනේ වුණා. මාස කිහිපයක් යනකම්ම ගෙදර හැමෝම කතාකලෙත් හිමින්. නෑදැයෝ දන්නා අඳුන අයත් ඉඳල හිටලා ඇවිත් ආච්චිව මුණ ගැහුණා. 'අතුරුදන් නොවී හිටිය එකවත් මදෑ...' 'දැන් ඉතින් ඕවට දුක් වෙලා වැඩක් නෑ...' 'අපි නම් ඔහොම වෙයි කියල කලින්ම කිව්වා, කොහෙද අම්මල පුතාලට විප්ලව කොරන්න ඕනේ වුනානේ!' වගේ ඒවා කියනවත් ඇහුණා.
දවසක් මම කම්මැලි වෙලා ඉන්නකොට සෙල්ලමක් කරන්න හිතුණා. සෙල්ලම තමයි 'මාමගේ මළ ගෙදර'. මළ ගෙදර අයයි, නිදන් ඉන්නව වගේ මැරුණු මාමයි හැමෝම විදිහට රඟපෑවේ මංම යි. මාමගේ මළ ගෙදර නොතිබුණු දෙයකුත් මගේ අතින් එකතු වුණා. ඒ කතාවක් කිරීම. කොහෙන් හරි මළ ගෙවල් වල කතා පවත්වනවා කියල මම දැන ගෙන හිටියා. මාමගේ කාමරේට ගිහින් ඇඳේ මෙට්ටේ යට තිබුණ පෝස්ටරයක් බිත්තියේ එල්ලලා එහෙම මම කතාව කරන්න පටන් ගත්තා.
"ඔව්, අද ඔබ මෙහි පැනීම සිටින්නේ මළ ගෙදරක් සැමරීමට යි. මගේ මාමා මැරිලා, ඒ කොහොමද කියන්න නම් මම දන්නේ නෑ. ඇයි කියල ඇහුවහම කවුරුවත් කිව්වෙත් නෑ. මට දැන් සෙල්ලම් ක-" මට කතාව කරන්න ලැබුණු නෑ. දිගට හරහට කම්මුල් පහරවල් ගණනාවක් ලැබුණා. තාත්තට යක්ෂයා ආවේශ වෙලා හිටියේ. "ඈ යකෝ තෝ මොනවද මේ කියවන කුණුහරප... මරණයක් කියන්නේ සෙල්ලමක් කියල හිතුවද..." තාත්තගේ පහරදීම තවත් වෙලාවක් පැවැතුණා, නැවතුනේ ආච්චි ඇවිත් නතර කළාට පස්සෙ යි. අම්මා බය වෙලා වගේ ඉඳන් අඬන්න ගත්ත විතර යි. මට අඬන්නවත් මතක් වුණේ නෑ. පහර කෑමෙන් මම තෙහෙට්ටුවට පත් වෙලා ගොළුවුණා.
තාත්තගේ තරහ හිතුවට ඉක්මනට අඩුවුණා. සමහරවිට අම්මයි ආච්චියි දොස් කියන්න ඇති. තාත්තා ඇවිත් මාව වඩා ගත්තා. ටිකක් වෙලා පාර දිගේ ඇවිද්දා. මගේ දිහා බලල හිනාවෙලා "පුතා මාත් එක්ක තරහද?" ඇහුවහම මම ඔලුව වැනුවා. "මට ඕනේ මාමා ගැන කතාවක් කරන්න විතරයි තාත්තේ..." මම ටික වෙලාවකින් කිව්වා. තාත්තා මාව තදින් බදාගත්තා.
ප.ලි. : මේක මගේ පෞද්ගලික අත්දැකීමක්වත් කවුරුවත් මට සෘජුව කියූවක් ඉදිරිපත් කිරීමක්වත් නෙමෙ යි, 1989 වසර පසුබිම් කර ලියූ ප්‍රබන්ධයක් පමණ යි.
අඩි. වේගයෙන් තබන, වේගයෙන් ඔසවන අඩි. අඩි තබන වාරයක් පාසා උඩ විසිවන වතුර. අහස කුසෙන් ඇද හැලෙන වතුර. චිරි චිරි හඬින් බිම පතිත වෙන වතුර බිඳු. ත්ලොප් හඬින් මුහුණේ ගැටෙන වතුර බිඳු. කුඩ ඉහල ගෙන වැස්සෙන් මුවා වෙන්න අඩි ඉක්මන් කරන මිනිස්සු. එහෙම යන අතෙරේදී අනෙකා ගැන නොසිතන මිනිස්සු. මිනිස්සු අතරේ ඇඟේ වැදෙමින් පැද්දෙමින් ගාටන ඔහු. වත්කම් සරු කර ගන්නට අනෙක් මිනිස්සුන්ගේ සතුට උදුරා ගන්නා ඔහු.
ඔහු තමාව ගිජු ලිහිණියෙක් හැටියට උපමා කරගත්තා. කාන්තාරෙක ඉහල අහසේ සැරිසරමින් ගොදුරු හොයන, සුදුසු ගොදුරක් ඇස ගැසුනොත් මුදා නොහරින, ගොදුරක් නැති දාට ගොදුරක් මවා ගන්නා, තනිව හැසිරෙන ගොරුදුකරගන්නෙක්. සමාජ ශෝධකයෙක්. ඒ වගේ නමකින් වෙනත් අයෙක් ඔහු තමාව හැඳින්වුවා නම් බාර ගන්නත් තිබුණා. මිනිස්සු ගොදුර ගැන කම්පා වුණාට ගොදුරුකරගන්නා ගැන කිසිම අනුකම්පාවක් දක්වන්නේ නැහැ. ඒත් ඒ ස්වභාවය කියල පිළිගන්නේ නැතිව ඉන්නේ කොහොමද? ඔහු පියවර තැබීමේ වේගය වැඩි කළා. ගිජු ලිහිණියට ගොදුරක ඉවක් දැනිලා.
ගොදුර ඇඳන් හිටියේ මිල අධික ඇඳුමක් නිසා බැලූ බැල්මට සල්ලි තියන බව පෙනුණා. සල්ලි. සල්ලි තමයි ප්‍රධාන අපේක්ෂාව. ගොදුරෙන් බලපොරෝත්තු වෙන්නෙත් සල්ලිම තමයි. ගොදුර තරුණ ගැහැණියක්. ඇය කුඩයක් ඉහලාගෙන පරිස්සමින් අඩි තබමින් බස් නැවතුමට ගියා. ෆෝන් එක එලියට අරන් කාටද කතාකරන්න පටන්ගත්තා. ගිජු ලිහිණියාගේ කටයුත්තට දැන් පහසුයි, ඇස් දිලිසුනේ ඒ එක්කම යි. පදික වේදිකාවේ ඉන්න මිනිස්සුන්ව නාවගෙනම බස් එකක් නැවැත්තුවා. ගොදුර කුඩේ ඇකිලුවේ දුරකථනය කනේ තියාගන්න උත්සහ කරමින්. ගිජු ලිහිණියා ගොදුර වෙත ඇදුනා, සද්දේ ඇහෙන්නේ නැතිව අඩි තියන බළලෙක් වගේ. අඩි තබන මිනිස්සු අතරේ අඩි නොතබන්නෙක්.
ඇය බසයට ගොඩ වෙනවත් එක්කම ඔහුට දැනුන කාලය ගතවීම ඉතාම මන්දගාමී වෙනවා. හරියට ඒ කාල පරතයට දෙපැත්තෙන් ප්‍රති විරුද්ධව ආතතීන් යොමු වුණා වගේ. ඉතින් ගිජු ලිහිණියත් ගොදුර වෙත යොමු වුණා. අඩියෙන් අඩිය ඇය වෙත ළඟා වුණේ කිසි වගේ අවධානය නොලබමින්. ඇය බස් රථයට ගොඩ වෙන කොටම ඔහුගේ ඇත ඇයගේ බෑගයේ ඇතුලට ගිහිල්ල පසුම්බිය එලියට අරගෙනත් ඉවරයි. 'යමක් අමතක වුණා' වගේ පොඩි රඟපෑමකින් පස්සේ ඔහු ලෙහෙසියෙන්ම බසයෙන් බැස්සා. බසය ඉදිරියට ඇදෙද්දී ඔහු හිටියේ බසයට පෙනෙන මානයෙන් බොහෝ ඈත. තමන්ගේ ගොදුර ගැන ගිජු ලිහිණියා චුට්ටක්වත් පසුතැවිලි වුණේ නෑ. අනුන් වෙනුවෙන් දුක්වීමේ අවධිය පහුකරලා කලක් ගතවෙලා තිබුණා. ගිජු ලිහිණියා ගැන කිසිවෙක් නොසිතද්දී ඔහු අන් ඇය ගැන හිතන්නේ මොකටද? 'මා, මම හා මාගේ' ඔහුගේ ආදර්ශ පාඨය වුණා.
ගිජු ලිහිණියට එක්වරම කුඩා දරුවෙක් එක අතකිනුත් අනෙක් අතින් ලොකු මල්ලකුත් එල්ලගෙන යන මවක් ඇස ගැටුණා. දරුවයි මල්ලයි නොතෙමි තියාගෙන සමබරව ඉන්න ඈ ලොකු උත්සහයක් ගත්තා. උත්සාහය සාර්ථක වුණේ නෑ; මල්ල කිහිප වතාවක් බිමට වැටිලා වතුර ගෑවුණා. ඒ අම්මව හොඳටම තෙමිලා, මල්ල තරමක් තෙමිලා, දරුවා නොතෙමි ඉන්න හැටි ටික වෙලාවක් ගිජු ලිහිණිය බලන් හිටියා. මොහොතින් මොහොත ගත වෙද්දී ගිජු ලිහිණියාගේ 'ගිජු' කොටස අවකාශයේ අතුරදන් වෙන්න පටන් ගත්තා. ඒ වෙලාවේ ඔහු ලිහිණියෙක්. නිකම්ම නිකන් ලිහිණියෙක්. හුළඟේ පාවෙන සැහැල්ලු වැහි ලිහිණියෙක්.
ඔහු නැවතත් අඩි තබන්න පටන් ගත්තා. ඔහුට නොදැනීම, දැනීම ඔහු ඇවිත් නැවතුනේ පාළමක් උඩ. යටින් ගඟක් ගලාගෙන ගියා. වැස්සෙන් එකතු වුණ මඩ වතුර, තැනින් තැනින් ආපු කුණු, කොහෙන්හරි එකතු වුණු කළු පාට තෙල් පදාස එක්ක මිනිසුන්ගේ සුසුමුත් ගඟ මුහුදට අරන් ගියා. සාක්කුවේ පරිස්සමට තියා ගත්තු පසුම්බියෙන් සල්ලි කොළ ගණන් කරන්නේවත් තමන්ට කීයක්වත් ඉතිරි කරගන්නේවත් නැතුව ඔහු ඒවා ඉරන්න පටන්ගත්තා. ලිහිණියා ඒවා ඉරුවේ පිළිවෙලකට. එකවතාවක්, ඊටපස්සේ ගොඩවල් දෙකම අල්ලලා අයෙත් වතාවක් වශයෙන් කිහිපවතාවක් කරද්දී සල්ලි කොළ කෑලි මිටියක් ලිහිණියා අතේ ඉතුරු වුණා. ලිහිණියා අත අතහැරියා චුටි චුටි සල්ලි, ධනයේ සංකේත ගොන්නක් පාවෙමින් ගිහින් ගඟට එකතු වුණා. කුණු ගඟට තවත් කුණු.
තප්පර කිහිපයකින් ලිහිණියාගේ ගිජු බව ආයෙත් දළුලන්න වුණා. ඔහු තමනුත් කුණු ගොඩක් බව දැනගත්තත් ගඟට පැනල පාවෙලා යන්න බැරි බව දැනුණා. වතුර වගුරවමින් වලවල් වල ඕන කමින් වැටෙමින් යන වාහන අතරට ඔහු නැවතත් එකතු වුණා. ජීවත් වෙන කුණු ගොඩට ගිජු ලිහිණියා නැවතත් පියාසර කරන්න ගත්තා. ඒත් තටු නැති ඔහු පියාසර කරන්න තැබුවේ අඩි. අඩි; වතුර විසි කරමින් නැවතත් මඩ වතුර පාගමින් තබන අඩි.
ප්‍රංශ මනෝ විශ්ලේෂකයෙකු වූ ෂක් ලැකාන්ට (Jacques Lacan) අනුව පියෙකුගෙන් ඉටුවිය යුතු ප්‍රධාන කාර්යන් දෙකකි. එනම් රැකවරණය හා තහනම්කාරී වීම ලෙස ය. එහෙත් පසුගිය දශක දෙකක (විටක තුනක) සිට සමස්ත පියවරුන්ගෙන් ඉටුවන්නේ රැකවරණ කාර්ය පමණකි. දරුවන්ට කෑම පිසදෙන, පාසලට රැගෙන යන, පාසල් අවසන් වන තෙක් ගේට්ටුව අසල රැඳී සිටින පියවරුන් දුර්ලබ නැත. එහෙත් රැකවරණය පමණක් ඉටු කරන පියා, සැබෑ පියෙක් නොවේ, තවත් මවක් ම පමණි. (රැකවරණය වරදක් බව කිසි විටක මෙයින් අදහස් කෙරෙන්නේ නැත.) ලැකාන් මෙහි අදහස් කරන පියා සැබවින්ම භෞතික පියෙක් නොවේ, ඔහු සංකේතිය පියෙකි. සංකේතීය පියාගේ කාර්ය මව සහ කුඩා දරුවා අතර සංකේතීය දුරස්ථ බවක් නිර්මාණය කිරීම යි. එමගින් දරුවා නීතිය පිලිබඳ අදහසක් වර්ධනය වෙයි, සංස්කෘතික පරිසරයට යොමුකරවයි.
සංකේතීය පියා නොලද දරුවන් තම ළමා වියේ වැදගත් වර්ධනීය අවදියක් අතපසු කරගනියි. කායිකව වර්ධනය වුවත් මානසිකව නොවැඩුණු ඔවුන් තවමත් දරුවන් ය. තම දෙමාපියන්ගේ වෙන්වී සංකෘතික සමාජය තුල ස්වාධීන වීම කළ නොහැකි මොවුන්ට කුමන හෝ අන්දමකින් අනෙකෙකු මත යැපීමට සිදුවේ. තමන්ගේ ම කියා අදහස්/මත නැති සෑම දෙයටම දෙමාපිය සරණ පතන වැඩිහිටි දරුවන් දුර්ලබද? දෙමාපියන් සොයාදෙන රැකියාවක් කරන, හඳුන්වාදෙන කෙනෙකකු සමග විවාහ වෙන, කියන කලට කියන ගණනට ළමුන් වදන දරුවන් නැත්තේ නැත.
වර්තමාන සංස්කෘතිය සකස් වන්නේ ළමුන්ට පමණක් වීම වෙනම කතාවකි. වැඩිහිටියන්ට පමණක් වූ දේ වාරණය මෙන්ම ළමුන් මුල්කරගෙන වන වැඩිහිටියන්ගේ නිදහස සීමා කිරීම් වලින් සකස් වන්නේද ඉහත කී ආකාරයේ වැඩිහිටි දරුවන්ට ම ගැලපෙන පරිසරයකි. කලාව, සමාජය ළමුන්ට ම ගැලපෙන සේ සාධන මෙවන් යැපෙන්නන් ගෙන් පිරෙන රටක් කෙබඳු වේද? දැනටමත් තරමක් එසේ වී ඇති නිසා අවට සමාජය නිරීක්ෂණයෙන් ඒ බව හඳුනාගත හැකිය. සාධනයක් නැති බව දැන දැනත් ඒ ඒ පුද්ගලයන්ම තමන්ගේ නියෝජිතයන් ලෙස ඡන්දයෙන් තොරගන්නෙත්, කෙනෙක් යමක් හොඳයි (හෝ නරකයි) කීවිට 'ඔව්, එසේමැයි' කියා හිස නමා පිළිගන්නෙත්, වැඩිහිටියන් වෙනුවෙන් තැනු යමක් වාරණය වෙද්දී එය හිස් මුදුනෙන් සම්මත කරන්නෙත් වැඩිහිටි දරුවන් මිස වෙන කවුද?
පියා මෙසේ සංකේතීය පියාගේ කාර්යභාරය අත්හැර ඇත්තේ දරුවා කෙරෙහි ඇති අර්චන කාමය (Fetish) හේතුවෙනි. ඔහු දරුවා වස්තුවක් ලෙස සලකා රක්ෂණය කරයි, කවයි පොවයි, පරිස්සම් කරයි. අනුන් ඉදිරියේ තම දරුවාගේ හපන්කම්, කටකාරකම් ගැන කියමින් ආශ්වාදයක් ලබයි. කොටින්ම දරුවා දරුවෙකු ලෙස නොව තමා සතු වස්තුවක් ලෙස සලකයි. (කෙනෙකුට මෙය පශ්චාත් නුතන සමාජයක ලක්ෂණ ලෙස නැති නම් ධනවාදයේ අතුරු විපාක ලෙස හන්දිවිය හැක.)
ඉහත සඳහන් කළ සංකේතීය පියාගේ කාර්යය අනුන්ගෙන් යැපීම වැළකීමයි. එහෙත් තහනම්කාරී නොවන රැකවරණය පමණක් ඉටු කරන පියා අනුන්ගෙන් යැපීමට දරුවා හුරු කරවයි. අනතුරක් ඇති අවස්ථාවලදී ඊට මැදිහත් වීමෙන්, දරුවට තමන්ටම කරගත හැකි වැඩ කරදීම ආදියෙන් ඔහු ස්වාධීන නොවූ දරුවෙක් බිහිකරයි. උපතේ සිට කූඩු කර තැනු කුරුල්ලා නිදහස් කළ විට වන දෙයම සමාජය එළඹෙන මෙවන් දරුවන්ටත් සිදුවෙයි. ඉතින් මෙය කියවා 'දැන් අපි කුමක් කරමු?' දැයි නොඅසන්න එසේ ඇසීම ම ඔබ යැපෙන්නෙක් බව තහවරු කරන්නකි.
