Monday, October 1, 2012

වැඩිහිටි තොත්ත බබාලා


ප්‍රංශ මනෝ විශ්ලේෂකයෙකු වූ ෂක් ලැකාන්ට (Jacques Lacan) අනුව පියෙකුගෙන් ඉටුවිය යුතු ප්‍රධාන කාර්යන් දෙකකි. එනම් රැකවරණය හා තහනම්කාරී වීම ලෙස ය. එහෙත් පසුගිය දශක දෙකක (විටක තුනක) සිට සමස්ත පියවරුන්ගෙන් ඉටුවන්නේ රැකවරණ කාර්ය පමණකි. දරුවන්ට කෑම පිසදෙන, පාසලට රැගෙන යන, පාසල් අවසන් වන තෙක් ගේට්ටුව අසල රැඳී සිටින පියවරුන් දුර්ලබ නැත. එහෙත් රැකවරණය පමණක් ඉටු කරන පියා, සැබෑ පියෙක් නොවේ, තවත් මවක් ම පමණි. (රැකවරණය වරදක් බව කිසි විටක මෙයින් අදහස් කෙරෙන්නේ නැත.) ලැකාන් මෙහි අදහස් කරන පියා සැබවින්ම භෞතික පියෙක් නොවේ, ඔහු සංකේතිය පියෙකි. සංකේතීය පියාගේ කාර්ය මව සහ කුඩා දරුවා අතර සංකේතීය දුරස්ථ බවක් නිර්මාණය කිරීම යි. එමගින් දරුවා නීතිය පිලිබඳ අදහසක් වර්ධනය වෙයි, සංස්කෘතික පරිසරයට යොමුකරවයි.

සංකේතීය පියා නොලද දරුවන් තම ළමා වියේ වැදගත් වර්ධනීය අවදියක් අතපසු කරගනියි. කායිකව වර්ධනය වුවත් මානසිකව නොවැඩුණු ඔවුන් තවමත් දරුවන් ය. තම දෙමාපියන්ගේ වෙන්වී සංකෘතික සමාජය තුල ස්වාධීන වීම කළ නොහැකි මොවුන්ට කුමන හෝ අන්දමකින් අනෙකෙකු මත යැපීමට සිදුවේ. තමන්ගේ ම කියා අදහස්/මත නැති සෑම දෙයටම දෙමාපිය සරණ පතන වැඩිහිටි දරුවන් දුර්ලබද? දෙමාපියන් සොයාදෙන රැකියාවක් කරන, හඳුන්වාදෙන කෙනෙකකු සමග විවාහ වෙන, කියන කලට කියන ගණනට ළමුන් වදන දරුවන් නැත්තේ නැත.

වර්තමාන සංස්කෘතිය සකස් වන්නේ ළමුන්ට පමණක් වීම වෙනම කතාවකි. වැඩිහිටියන්ට පමණක් වූ දේ වාරණය මෙන්ම ළමුන් මුල්කරගෙන වන වැඩිහිටියන්ගේ නිදහස සීමා කිරීම් වලින් සකස් වන්නේද ඉහත කී ආකාරයේ වැඩිහිටි දරුවන්ට ම ගැලපෙන පරිසරයකි. කලාව, සමාජය ළමුන්ට ම ගැලපෙන සේ සාධන මෙවන් යැපෙන්නන් ගෙන් පිරෙන රටක් කෙබඳු වේද? දැනටමත් තරමක් එසේ වී ඇති නිසා අවට සමාජය නිරීක්ෂණයෙන් ඒ බව හඳුනාගත හැකිය. සාධනයක් නැති බව දැන දැනත් ඒ ඒ පුද්ගලයන්ම තමන්ගේ නියෝජිතයන් ලෙස ඡන්දයෙන් තොරගන්නෙත්, කෙනෙක් යමක් හොඳයි (හෝ නරකයි) කීවිට 'ඔව්, එසේමැයි' කියා හිස නමා පිළිගන්නෙත්, වැඩිහිටියන් වෙනුවෙන් තැනු යමක් වාරණය වෙද්දී එය හිස් මුදුනෙන් සම්මත කරන්නෙත් වැඩිහිටි දරුවන් මිස වෙන කවුද?

පියා මෙසේ සංකේතීය පියාගේ කාර්යභාරය අත්හැර ඇත්තේ දරුවා කෙරෙහි ඇති අර්චන කාමය (Fetish) හේතුවෙනි. ඔහු දරුවා වස්තුවක් ලෙස සලකා රක්ෂණය කරයි, කවයි පොවයි, පරිස්සම් කරයි. අනුන් ඉදිරියේ තම දරුවාගේ හපන්කම්, කටකාරකම් ගැන කියමින් ආශ්වාදයක් ලබයි. කොටින්ම දරුවා දරුවෙකු ලෙස නොව තමා සතු වස්තුවක් ලෙස සලකයි. (කෙනෙකුට මෙය පශ්චාත් නුතන සමාජයක ලක්ෂණ ලෙස නැති නම් ධනවාදයේ අතුරු විපාක ලෙස හන්දිවිය හැක.)

ඉහත සඳහන් කළ සංකේතීය පියාගේ කාර්යය අනුන්ගෙන් යැපීම වැළකීමයි. එහෙත් තහනම්කාරී නොවන රැකවරණය පමණක් ඉටු කරන පියා අනුන්ගෙන් යැපීමට දරුවා හුරු කරවයි. අනතුරක් ඇති අවස්ථාවලදී ඊට මැදිහත් වීමෙන්, දරුවට තමන්ටම කරගත හැකි වැඩ කරදීම ආදියෙන් ඔහු ස්වාධීන නොවූ දරුවෙක් බිහිකරයි. උපතේ සිට කූඩු කර තැනු කුරුල්ලා නිදහස් කළ විට වන දෙයම සමාජය එළඹෙන මෙවන් දරුවන්ටත් සිදුවෙයි. ඉතින් මෙය කියවා 'දැන් අපි කුමක් කරමු?' දැයි නොඅසන්න එසේ ඇසීම ම ඔබ යැපෙන්නෙක් බව තහවරු කරන්නකි.

6 comments:

  1. මට නම් තේරෙන්නෙ නෑ බන්...

    ReplyDelete
  2. ඔය සීන් එක ගැන අර එක්ස් අයියල අවුරුදු බර ගානක ඉඳන් කියනව නෙව... ඕක තේරුම්ගන්න එක ටිකක් අමාරු වැඩක් වුණාට තේරුම්ගියාට පස්සෙ අවට සිද්ධ වෙන දේවල් ගැන පැහැදිලි විග්‍රහයක් ලැබෙනව.

    ReplyDelete
  3. 2005e indan oye thathwaya thwath wadiwuna........me yana widiyata kohet yaida kiyala tamay.........???????????

    ReplyDelete
  4. මේ බ්ලොග් එකේ කියවපු හොඳම සටහනක්. කරුණාකරලා දිගටම ලියන්න

    ReplyDelete