"මිනිස්සු නොදන්නා දේට බයයි" | Afraid of the Unknown

ඇය දැක්ක මොහෙතේ ඉඳලම මට හිතුනේ ඇය මනුෂ්‍ය දුවක් වෙන්න බැරි බව. මනුස්සයෙකුගේ නැති අමුතුම ලක්ෂණ රාශියක් ඇගෙන් දිස්වුණා. දිලිසෙන සුදුමැලි සම, කාන්තිය විහිදුවන නෙත් සඟල වගේම ඇඟලාගෙන හිටි දුහුල් ධවල වස්ත්‍රය කියා පෑවේ අමනුෂ්‍ය ස්වභාවයක්. ඇයව ඇස ගැටුනේ මැදියම් රාත්‍රියේ නිසා මගේ හිත කිව්වේ ඇය මෝහිනී වෙන්න පුළුවන් බව නමුත් මම ඇය සුරඟනක් ලෙස සලකන්න උත්සහ ගත්තා. ඇය මා දිහා බැලුවා, ඒ බැල්ම සාමාන්‍යය පරයා ගිය එකක්. ඇය බැලුවේ මගේ ආත්මය දෙස. ඇගේ කාන්තිමත් නයන මගේ ගත හරහා විනිවිද ගමන් කළා. ඒ හැඟීම ප්‍රසිද්ධියේ නිරුවත් වීමට සමාන යි. ඒ බැල්ම මට දරාගන්නට නොහැකිව අහක බැලුවහම ඇය හිනා වුණා, හරියටම ඇය එය මගෙන් වේවියැයි බලාපොරොත්තු වුණා වගේ.

"බයයි නේද?" සිහින් සීතල කටහඬකින් ඇය ඇහුවා.

"නෑ, මම? කාටද?"

"ඔයා ඔයාටම..."

මම උත්තර දෙන්න ගියේ නෑ. අහන අහන හැම ප්‍රශ්නෙකටම පිළිතුරු සපයන්න කියල නීතියක් ගැන කියනවා මට මතක නෑ.

"බයයි තමයි."

"මේ හීනයක් නේද?"

"ඒක දන්නේ ඔයාම තමයි."

"මම දන්නේ නෑ."

"හ්ම්,,, මිනිස්සු දන්නේ නැති දේ ගැන පුළුවන් උපරිම භයානක දේ හිතාගන්නවා, ඊට පස්සේ ඒ හිතලුවට බය වෙනවා, බය නැති කරගන්න වීරයෝ වෙන්න යනවා, අන්තිමට කරලා තියෙන්නේ රඟපෑමක් විතරයි..."

මම ඇගේ අත අල්ලාගත්තේ මම ඇයට බය නැති බව පෙන්වන්න. ඒ ස්පර්ශය බොහෝදුරට මානුෂික යි. අමුත්තකට තිබුනේ ඇගේ අත බොහොම සිසිල් වීම පමණ යි. ඇය මා දිහා බලලා හිනා වුණේ දෑසින්. අපි දෙන්න අත් දවටගෙන ඇවිදින්න ගත්තා. රෑ අහස නිසසල යි, සඳ එළිය නොමැති නිසා තරු එළිය වඩාත් දීප්තිමත්ව දිස්වුණා. පාරේ මිනිස්සු කිහිප දෙනෙක් මතුවෙලා ආයේ අතුරුදන් වුණත් වාහන නම් ගියේ නැති තරම්.

"ඇයි ඔයා මාව හොයන ආවේ?" ඇවිදන් යන අතරේ මම ඇහුවා.

"ඔයාට මාව ඕනේ වුණා නේද?"

"සමහරවිට ඕනේ වෙන්න ඇති. මට ඔයාගෙන් ලැබෙන්නේ මොනවද?"

"ඉල්ලන ඉල්ලන දේ දෙන්න මම පහනේ භූතයා නෙමේ."

"මට තරුවක් වෙන්න ඕනේ, මගේ තනියට එනවද?"

"තරු කොහොමත් තනිවෙලා."

"කවදාවත් තනි වෙන්නේ නැති දෙයක් කියන්න."

"තනිකම. තනිකම හැමදාම තනිවුණු කෙනත් එක්ක ඉන්නවා."

"එහෙනම් මට තනිකම වෙන්න ඕනේ."

"විශ්වාස කරන්න, තනිකම වෙනවා කියන එක ලේසි වැඩක්නම් නෙමෙ යි."

අපි ඇවිදන් ඇවිත් නැවතුනේ පාලමක් උඩ. පහලින් ගඟ ගලන් ගියේ ශබ්ද වලින් තොරව, නැත්තනම් පාලම ළඟට සද්දේ ඇහුනේ නෑ. තැනින් තැනට විදුලි ආලෝකය වැටිලා ගංගා ජලය දිස්නේ දුන්නා. එතකොට නම් ගඟ නෙමේ නිකම්ම වතුර ගොඩක් විතරයි වගේ පෙනුනේ. එකම දේ කෙතරම් විධි ගණනකින් බලන්න පුලුවන්ද. සුරංගනාව දිගටම මගේ අත අල්ලගෙනම හිටි නිසා ඇගේ අතට ඒ වෙද්දී සියුම් රස්නයක් එකතු වෙලා තිබුණා. ඇය නැවතත් මං දිහා බලලා හිනාවුණා, ඒ පාර හිනාව නම් ඇත්තටම යි.

"මම බය නෑ."

"එහෙනම් හොඳයි, ඔයාට මාව දැන් ඕනේ වෙන එකක් නෑ."

"මාත් එක්ක හැමදාම ඉන්න නවතින්නකෝ..."

"බැහැ, කවදාහරි යන්නම වෙනවා, කිසිම දෙයක් සදාකාලික නෑ." මගේ කම්මුලට ලාවට තට්ටුවක් දමන ගමන් ඇය කිව්වා.

"එතකොට මම තනිවෙයිනේ."

"නැහැ, මම ඔයා වෙනුවෙන් ඉන්නවා."

"යන්න කලින් ඔයා කව්ද කියන්න?" මම ඇගේ අත තදින් අල්ලගෙනම ඇහුවා. ඇය ළා සිනහවක් පෑවත් එක්කම හිස් අවකාශයට බොඳවෙලා ගියේ හරියට එහෙම කෙනෙක් කවදාවත් හිටියේ නෑ වගේ.