Tuesday, May 29, 2012

Melancholia


This story is suppose to be depressing. So happy people, be aware. I thought about writing a poem and moving on. It didn't work out though, I wish it would. What happened you may ask? I don't know, I wish I know why, among other things I always wanted to know, as in why do I live? what is life? who is responsible for all these horrible things and the list goes on. Anyway so things happen. Shit happens. It's just that I'm unable to grasp the concept of life.

So I was just listening to some indie music when some girl (okay, it's not some girl, she's kind of my friend, Anupama, her name, Anu, as they call her) and asked if I wanted to go to some random get together. I told her "No, can't, busy." she sighed, obviously knowing that I was lying she asked me if I was okay. So I was like "Sure, why not?" she sighed again and hanged up. It's great that Anu didn't push me to answer unless I probably would have told her to fuck off. I wanted to go back to listening music, I couldn't though, instead I decided to go to the party.

The party is like any other party you have witnessed. Loud music, booze, clumsy dancing, awkward chatter and little bit of drama, this is no exception. Some people looked at me as if they saw the latest world wonder. Because, well I don't know. I'm not a party animal type and it shows, since people are so judge-y it might be surprise for them, but can't care less about what others might think. I almost gave middle finger for the host when someone came over me.


"Didn't expect to see you here." said Ran, my best friend, or boyfriend as some might say, with a beer can in his hand.
"A simple greeting would have been nice, asshole."
"Need anything to drink?" he didn't wait for my answer and brought a can for me. It was cool thus comforting, so I kept drinking it without worrying about getting drunk.
"So what made you come?" he asked. I shrugged and went back to scanning the area. But there's nothing interesting.

"Oh! look who's here." Anu appeared with another chick, exclaiming. I tried to look surprised for her too, though I failed.
"Who's she?" I asked pointing the other girl.
"She's Natasha, and Natasha this is Max and that's Ran." I acted like it was nice to meet her while Ran put a protective hand over my shoulder.

They began to talk about some boring topic, when I tried to escape to somewhere else Natasha asked if I want to dance. I felt like doing anything reckless, so yeah why not. She threw her hands over my neck and leaned closer, or more than closer, almost to the point that her erect nipples rubbing against my chest. And we danced. Danced like there's nothing happening in the world, danced like we'll never party again, danced like tomorrow is the apocalypse. I felt loosened up, better, then I stopped.


Ran didn't looked mad as I thought he would, he just looked concerned. I got another can and faced him. He smiled, it's genuine enough to make me smile too.
"What?" he asked.
"What what?"
"You are smiling."
"Yeah, so?"
"Well that's great, it's a rare sight that I'm willing to see." he grinned.

Well you might say Ran is adorable. He's not. He can be complete dick when he want to be. Like once he stopped talking me for a week because onetime I told him to mind his own business. Anyway we are the opposite of each other. That have to be reason we get along so well, when he's ying I become yang. When I'm black so he's white. Then Natasha came and asked if I want to dance again. I said no, but she didn't leave.


Natasha wanted to get under my pants so bad that it's pathetic. She said I look great over and over and kept suggesting how cool it'll be if we left to her place. I tried not to laugh. Actually, I enjoyed her company because of her desperate need of cock. So I kept pushing her buttons to make her more helpless, I know that's inhumane and all but it's just fun, well at least it's funny to me. I started my fifth can when Ran came and told me it's enough for today. I was just starting to have fun and he have to be a jerk about it, I told him to get lost, and he went away.

I'm the one who got lost though. After that beer I lost my conscience and gravity seem to be gone. Losing my control left me insane. I think I puked several times (was it on Natasha?) and blacked out. I woke up after someone threw water at me, actually it's Ran, he kind of washed my face. Then he got me to my home. That's the last thing I remember from that night.

Next day is one the worst day of my life. Hang over is bitch and it ruined everything for that day. I always felt like I wanted to throw up, it didn't, easily because I haven't eaten anything. Nausea didn't let me eat anything, and this head-freaking-ache kept killing me slowly. I wanted sleep away the whole day. In other words; I'm a mess, a big fucking Mess.

"Dude, you look like hell" said Ran when he came.
"I know man, feel like it too."
"Want anything?" I just shook my head.


"Actually, there something you can do..."
"Yeah, what?"
"I want to die, help me to suicide, please dude, just do it for me." I begged. He sighed.
"I don't know man, all these times I've been helping you, but this doesn't seem to get better." he said, looking sad with a long face. "I think I'm failing."
"You know what, just forget what I said."
"Well, you cann't say something like that and tell me to forget it."
"I know, I'm sorry. I'm spoiling you." now it was my turn to sigh.

It's not that I wanted end my life is the controversy here, It's just that I'm so fed up with this fuckery, I can't  do it anymore. I know, that make me a loser,a pussy. Call me any name you wish but it does nothing for me, for better or worse. I don't regret my life, I really don't. But it's not the perfect life either. You can go on about how everyone has their own problems and so on, but no it's not simple as that.

Ran insisted me to eat, I complied. Food had no taste or at least I didn't sense if it had. I want food to be tasty, music to be soothing, air to be refreshing. It didn't, all I got was pressure. Life already is killing me slowly. It's a paradox that I'm not willing to fulfill. Let go, that's the way. I have to let go, starting from myself.

I threw away my indie music and started listening to country. I guess you can color me weird.



PS: So it's the first time I'm posting something in English. This is the first chapter I wrote for a novel (with some cuts and edits), which I stopped continuing long time ago. I'll translate this to Sinhala someday, but for now tell me what you guys think.

Sunday, May 20, 2012

ප්‍රදීපාගාරය හා නොදන්නා සඳ | Unknown Luna


  "උඹ මාව අන්දනවා නෙමෙයි නේ? හැබැයි පුතෝ එහෙම කරලා තිබුනොත් මගෙන් බේරෙනවා නෙමෙයි!" මම තුන්වෙනි වතාවටත් එහෙම කිව්වේ අදිත කියන්නේ ඇත්තමද කියල දැනගන්න.

  අදිත මං දිහා තරහෙන් වගේ බලල මොනවද කියන්න හැදුවත් ආයේ ඕනේ නෑ කියන්න වගේ ඔලුව වනල වාහනේට හයියෙන් තට්ටුවක් දැම්මා.

  අපි දැන් අතරමන් වෙලා ඉන්නේ කිව්වට වැඩි වැරද්දක් නෑ.වෙනසකට තියෙන්නේ කොහෙද ඉන්නේ කියල දන්න එකයි. හැබැයි ඒ දන්නෙත් සාපේක්ෂව වශයෙන් විතරයි. අපි දෙන්නා යායුතු ගමන ඉක්මනින් යායුතු වුණූ නිසාමයි කෙටි පාරක් විදිහට හඳුන්වපු මේ වගුර මැදින් යන කුඩා පාර භාවිත කරන්න තීරණය කළේ. ඒත් කිලෝමීටර් ගණනක ලාබය බලන්නේ නැතුව අනිත් පාරෙන්ම ගියානම් හොඳයි කියල හිතෙන්නේ මේ වගේ කාත් කවුරුත් නැති පාළු වගුරක් මැද වාහනේ කැඩුනහම තමයි. මගේ වාහන ගැන කාර්මික දැනීම බින්දුවට වඩා චුට්ටක් වැඩි නිසා අදිත කියන්නේ ඇත්තද කියල දැනගන්න ක්‍රමයක් නැහැ. අදිතට එයාගේ තාත්තාගෙන් ලැබුණු කාර්එක සාමාන්‍යයෙන් ලෙඩ දෙන්නේ නෑ කියල දන්නේ සෑහෙන වතාවක් මේ වාහනෙන් ගිහින් තියන හින්දමයි. ඉතින් එහෙම දැනීමක් තියෙද්දී එක පාරට කාර්එක කැඩුනහම විශ්වාස කරන්න අමාරුයිනේ. අනික අදිත නිසා එක එක විදිහේ රැවටීම් වලට මුහුණ දුන්න අය කිහිප දෙනෙක්ම හිටියා. මේ අවස්ථාවත් ඒකක් නම් මාස ගානකට යාලුවෝ අතර හිනාවට කාරණාව වෙන්න මම වාසනාවන්ත වේවි.

  "මෙතන බලං හිටියට වැඩක් නෑ බං. මම පොඩ්ඩක් ඇවිදලා බලන්නම්." මම කිව්වා.
  "ඕනේ නම් බලපන් හැබැයි වැඩක් වෙන එකක් නෑ. මේ පාරේ එක ගෙයක්වත් නෑ."
  "කවුරුවත්ම නෑ."
  අදිත අවිනිශ්චිතව ඔලුව වැනුවා. "බිල්ඩිමකට කියල තියෙන්නේ පරණ ලයිට් හවුස් එකක් විතරයි."
  "ලයිට් හවුස් එකක්?"
  "ඔව්, ඒත් මම හිතන්නේ නෑ ඒකෙ කවුරුත් ඇති කියල. අවුරුදු ගානක ඉඳල ඇත්තරලා දාල."

  මේ වගුර එක විදිහකින් තැනිතලාවක් වගෙයි පෙනෙන්නේ. විශාල උස ගස් එකක් වත් නැති තරම්, අඩි තුන හතරක් විතර උස කොළ-දුඹුරු පාටින් පඳුරු යායට වැවිලා. හවස කහතැඹිලි හිරු එළියෙන් පඳුරු නහවල තිබුණා. ඒත් සාමාන්‍ය තැන්නකින් වෙනස් වෙන්නේ මඩ ගොහුරු තැනින් තැන භයානක විදිහට පිහිටි නිසයි. වගුර එක පැත්තකින් අවසන් වෙන්නේ මුහුදින් නිසා අතින් 'හෝ' හඬ ලාවට ඇහුනා. චිත්‍රපට දර්ශන තලයකට සුදුසු පරිසරයක් සකස් වෙලා තිබුනත් සන්සුන් මනසක් නැති හින්දම සුන්දරත්වය විඳින්න වුණේ නෑ.

  'ක්‍රොව්,,,ක්‍රොව්,,,' කොහෙද ඉඳල ආපු ලොකු කළු කපුටෙක් කෑගහමින් වාහනේ වැහුවා. අදිත ගැස්සුනා, ඌව පන්නන්න අසාර්ථක උත්සාහයක අදිත යෙදෙද්දී මට හිනා නොවී ඉන්න බැරිවුණා. කොහොමහරි හිරිගඩු පිපෙන තරම් හීතල, තරමක තද සුළගක් එක්කම කාකයා උවමනාවෙන්ම ඉගිලිලා ගියා. හුළඟ එක්ක ආපු කළු වැහිබර වලාකුළු පරිසරය කලුකරගෙන අහස වහගන්න පටන් ගත්තා.

  "ලොකු වැස්සක් එන්න වගේ, මෙතන හිටියොත් හෙන වැදිලා මැරෙන්නේ" මම කිව්වේ අහස දිහා බලන ගමන්.
  "බය නම් කාර් එක ඇතුලට වෙලා හිටහන්" අදිත උත්තර දුන්නේ උපහාසයෙන්, කලින් මම එයාට හිනාවුණ වාඩුවට වෙන්න ඇති.
  "උඹට ඕනෙනම් හිටපන්!" අදිතගේ උත්තරේට තරහගිය මම හයියෙන් කෑගහල හයියෙන් ඉස්සරහට ඇවිදින්න ගත්තා. ඒ වැඩේ නිකම් ප්‍රාථමික පන්තියේ වැඩක් තමයි, ඒත් එත්නටවෙලා නිකන් බලන් ඉන්නවට වඩා ඇවිදින එක සාර්ථකයි කියල හිතුනා.

  සෑහෙන තරම් දුරක් ඇවිදින්න වුණා තරහ පාලනය කරගන්න. ආපස්ස හැරිලා බැලුවහම ඈතින් වාහනේ පෙනුනා, මට ටිකක් පිටිපස්සෙන් අදිත ගාටමින් ආවා. දැන් පරිසරය සෑහෙන තරම් අඳුරුයි, අහස කළු වලාකුළු වලින් පුරවාගෙන වතුර හලන්න බලාගෙන හිටියා. අතරින් පතර අකුණු හඬත් ඇහුනා. කුණාටුවක් එන තරමටම කාළගුණය සකස් වෙලා.

  මුහුද පැත්තෙන් කුරුල්ලෝ රංචුවක් කෑගහමින් ගොඩබිමට පියඹා ගෙන ගියා, එතකොට තමයි දැක්කේ ඒ ප්‍රදීපාගාරය. ඒක පළාතටම විශේෂ වෙන විදිහට පොළව මට්ටමේ ඉඳල අහස දෙසට ගොඩ නැංවීලා. ප්‍රදීපාගාරය දෙසට යන පොඩි අඩිපාරක් තිබුණා. වැස්සට ආවරණයක් ඕනේ නිසාත් උදව් ගන්න කව්රුවත් ඉන්නවද කියල බලන්නත් එක්කත් ඒ අඩිපාරට හැරුනේ මඩේ එරෙන එකක් නෑ කියල ප්‍රර්ථනා කරන ගමන්.

  අඩිපාරේ ගමන් කරද්දී මුහුදත් ප්‍රදීපගාරයත් වඩ වඩාත් පැහැදිලිව පෙනෙන්න ඇහෙන්න දැනෙන්න ගත්තා. ඒ අඩිපාර යන්නේ කෙලින්ම ප්‍රදීපාගාරය ලඟට. කව්රුහරි භාවිත කරනවා කියල කියන්න පුළුවන් තරමටම පාර යම් තත්වයක තිබුණා. ගොඩබිම මුහුදින් අවසන් වෙන්නේ වෙරක් නැතිවයි, ගල්පර හැම අතටම විහිදිලා. සැඩ සුළඟ මුහුදු රළ රළු කරලා ගල්පර වල හැප්පුවා. ප්‍රදීපාගාරය ගොඩනගල තියෙන්නේ ඒ අවට තිබුණු විශාලම හා උසම ගල්පරය උඩ.

  ගල්පර එච්චර විශාල නැතිවුනත් ගල්වල දියසෙවල බැඳිලා නිසාත් මුහුදු රළ වල බාධාව නිසාත් ඒ පර්වතයට නගින්න වෙලාව ගතවුණා. ප්‍රදීපාගාරයේ සුදු වර්ණය දුර්වර්ණ වෙලා තිබුනේ පරිසරයේ බාධාවන් නිසා වෙන්න ඇති. ප්‍රදීපාගාරය ඇතුලට යන්න තිබ්බේ සාමාන්‍ය එක දොරක් විතරයි. ඒ දොර කලෙකකින් ඇරපු වහපු බවක්වත් පේන්න නැති වුනත් දොරට තට්ටු කරලා කතා කරලා බැලුවේ පුරුද්දට වගේ.

  "කවුරුත් නැහැ, දොර කඩමු." කියල අදිත කකුලුන් ගහල දොරට ගහන්න සැරසුණා.
  "එපා!" මම කෑගහුවා.
  "එපා, දොර ඕනේ වෙන්න පුළුවන්." මම පැහැදිලි කළා.

  අහසින් පොද වැටෙන්න පටන් ගත්තා. ළඟ තිබුන ගලක් අරගෙන දොරේ අගුලට ගැහුවට පස්සේ අගුල කැඩුනේ කොහොමත් මළකාල දුර්වල වෙලා තිබුන නිසා. වැස්ස තවත් තද කරනවත් එක්කම අපි ප්‍රදීපගාරයට ඇතුල් වුණා. පරණ කාර්යාල මේසෙකුයි ඒකටම පුටුවකුයි, ගිනි උඳුනකුයි, ප්‍රදීපාගාරය උඩට සර්පිලාකාරව විහිදෙන ලී තරප්පු පෙළයි ඇරුනම ප්‍රදීපාගාරය සම්පුර්ණයෙන්ම හිස්. පඩිපෙළ උඩට ගිහින් අවසන් වෙන්නේ ප්‍රදීපාගාර පහන තියෙන කුඩා කුටියෙන් කියල ප්‍රදීපාගාරයේ අඳුර අතරෙන් බලන ගමන් හිතාගන්න පුළුවන් වුණා.

"මම උඩට නැගල බලන්නං ෆෝන් එකට සිග්නල් තියනවද කියල." කියාගෙනම මම උඩට නගින්න පටන් ගත්තා. තරප්පු පෙළ සෑහෙන්න පරණ විය යුතු වුනත් දිරල ගිහිල්ල අඩිය තියන්න බැරි තත්වයකට ඇවිල්ල නැහැ. ඒ වුනත් පඩිපෙළ කඩාගෙන වැටෙන එකක් නෑ කියල හිතන ගමන් උඩට නැග්ගා. ඒත් කරදරයක් වුණේ මකුළු දැල්. අවුරුදු ගණනාවක ඉඳන් එකතු වුණු ජාලා හැමතැනකම එල්ලිලා ගමනට බාධා කළා. කොහොමහරි මකුළුදැල් කඩාගෙන පහන තියන තට්ටුවට ආවා. ප්‍රදීපාගාර පහන දල්වන්න ඇත්තේ තෙල්වලින්, විදුලිය ලැබුණු සලකුණු නැහැ. කුටිය වටේටම වීදුරු ජනේල සවිකරලා, ඒ එක්කම එලියට යන්න කුඩා හිඩැසකුත් ආරක්ෂාවට වැටකුත් තියනවා පෙනුනා.

  වලාකුළු අතර හිඩැස් වලින් ගලා ආපු අප්‍රාණික හිරු රැස් වේගයෙන් රැලි ගහන මුහුදට වැටිලා ආලෝක රටා මැව්වා. ඉඳල හිටලා කොටපු අකුණු හින්ද මුළු පරිසරයම ආලෝකමත් වෙලා අයෙත් අඳුරේම ගිල්ලුවා. කිහිප වතාවක්ම ෆෝන් එකට සංඥා ලැබුනෙම නැති හින්ද ආපහු පහලට බැස්සා. අදිත ඉටි පන්දමක් පත්තුකරලා තිබුණා.

  "කොහෙන්ද?" මම ඉටිපන්දම පෙන්නලා ඇහුවා.
  "මේ මේස ලාච්චුවේ තිබුණා."

  අදිත මේස පුටුවේ වාඩිවෙලා මේසෙට ඔලුව තියාගෙන හිටියා. මම පඩිපෙළේ පඩියක වාඩිවෙලා එලියෙන් ඇහෙන හුළඟට ඇහුම්කන් දුන්නා.

* * * * *

  එක පාරටම මට ඇහැරුනා. මම ඉන්නේ කොහෙද කියල හිතාගන්න තප්පර කිහිපයක් වැය වුණාට පස්සේ තමයි තේරුනේ වැස්ස නැවතිලා කියලා. ඉටිපන්දම නිවිලා ගිහින් තිබුනත් ප්‍රදීපාගාරයේ කවුළු වලින් ළා නිල පාට එළියක් ගලාගෙන ආවා. ඒත් එක්කම තමයි තේරුනේ මාව නැගිට්ටපු හේතුව, ඉහල කුටියෙන් සද්දයක් ඇහුණා. අදිතව ඇහැරවන්නේ නැතිවම මම උඩට නගින්න ගත්තා. උඩට ටිකෙන් ටික එද්දී තේරුනේ ඒ සද්දයක් නොවෙන බව, එක සංගීතයක්, පැහැදිලිවම කියනවා නම් වයලින් වාදනයක්.

  පහන් කුටිය හඳ එළියෙන් පිරිලා අලෝකමත් වෙලා තිබුණා. එතකොට තමයි මට ඇයව දැක ගන්න ලැබුනේ. ඇය කුටියෙන් පිටත කුඩා ඉඩ තුල ඉඳගෙන වයලීනයක් වාදනය කලේ ඒ සංගීතයේම මත්වෙලා. තනි සුදු පැහැ ඇඳුමකින් හැඩවෙලා හිටපු ඇයගේ දිග කොණ්ඩය සුළඟට සෙලවුණා, හඳ එළියෙන් හම බැබළුණා. ඇත්තෙන්ම කියනවා නම් ඇය කවුරුවුනත් මනුෂ්‍ය දියණියක් වෙන්න බැහැ. ගණන් කරන්න බැරිතරම් කාලයක් ඇයගේ වාදනයට කන්දීගෙන හිටියට පස්සේ ඇය වාදනය නැවැත්තුවා. එයාගේ ආසන්නයෙන්ම වැටේ වහල හිටියේ ලොකු කපුටෙක් (ඒ කාකය අපි කලින් දැකපු කපුටමයි කියලා කියන්න බැරිවුණත් ඌමයි කියලයි මට හිතුනේ). ඇය මා දිහා බලල යන්තම් හිනාවුණා. එච්චරයි, එච්චරමයි. ඇය අවකාශය තුලින් නොපෙනී ගියා.

* * * * *

  මම ආයෙමත් නැගිට්ටා, නිදාගත්ත තැනින්ම. කලින් දැක්කේ හීනයක් කියලා හොඳටම විශ්වාස වුණත් තරමක් හිත කලබල වෙලයි තිබුනේ. උදේ වෙලා, අදිත නැගිටලා හිටියා. අපි ආයෙත් වාහනේ නතර වෙච්ච තැනටම ආවා. නිකමට වගේ වාහනේ ක්‍රියාත්මක කරලා බැලුවේ බලාපොරොත්තුවෙන් නෙමෙයි. ඒත් වාහනේ ස්ටාර්ට් වුණා. කැඩුණු වාහන නිකම්ම වැඩකරන්නේ කොහොමද කියලා අහන්නේ නැතුවම ඉක්මනට වාහනේට නැගල අපි ආයෙත් පිටත් වුණා. ඈතින් ප්‍රදීපාගාරය කලින් තිබුණ විදිහටම තනියෙන් ආගන්තුකව දිස්වුණා.

  වාහනය පදවන ගමන් අදිත සංගීතයක් සිවුරුහන් කරන්න ගත්තා. ඒ මිමිනුමේ එතිලා තිබුනේ අතීතකාමී පළපුරුදු බවක්. ඒ එක්කම තමයි මතක් වුණේ ඊයේ හීනෙන් දැකපු වයලින් වාදනයේ තනුවත් එයම බව. මගේ ඇඟේ රෝම කූප ප්‍රතිචාර දක්වල හිරිගඩු පිපෙන්න ගත්තා.


ප.ලි. : මේක මීට කාලෙකට කලින් ලියල එක කොටසක් විතරක් පලකළා. කොටස් වශයෙන් ලියන කතාවලට හැමෝමවගේ අකමැති හින්ද මේ කතාව කෙටි කළා. ලියල කාලයක් ගතවෙලා හින්ද මම ආයේ කියවද්දී නම් නොගැලපෙන/නුසුදුසු කොටස් ගොඩකුත්, වැරදි කිහිපයකුත් තියනවා. ආයේ මුල ඉඳන් ලියන්න කම්මැලියි. කොහොමහරි, කියවල අදහස් කියන්න.

Thursday, May 10, 2012

රස්තියාදුකාරයා - III

පෘථිවිය පිටසක්වල ජීවීන්ගේ ආක්‍රමණයකින් විනාශ වෙනකම් මම බලන් ඉන්නවා. ඒ වගේ ආක්‍රමණයක් ආවොත් පොදු සතුරා වෙනුවෙන් හැම මිනිහෙක්ම එකතුවෙන්නත් අවස්ථාවාදීන් මිනිස් වර්ගයාවම පෞද්ගලික වාසි ලබාගන්න පාවා දෙන්නත් ඉඩ තියනවා. මම පාවා දෙනවද නැද්ද කියනදේ තීරණය වෙන්නේ අවස්ථාව අනුව නිසා අනාගතය ගැන පූර්ව විනිශ්චයෙන් කටයුතු කිරීමෙන් වැඩක් නෑ. අනිත් අතින් අනෙක් ලෝක වලට යන්න තරම් දියුණුවක් ලබපු ජීවින් වර්ගයක් තවත් ලෝකයක් විනාශකරයි කියල හිතන්නත් අමාරුයි.

දොරටු 666 ක් විවර කරගෙන එන යක්ෂයාව පිළිගන්න සුදානමෙන් සෑහෙන දෙනෙක් හිටියත් ඔවුන් නොදන්නා කරණය තමයි ලුසිෆර් කොහොමත් කවදත් හිරවෙලා නෑ කියන කාරණය. සමහර විට තාවකාලිකව හිරවෙලා ඉන්න ඇති. ඒක ලෝක ස්වභාවය; හැම විප්ලව කාරයෙක්ටම අපහසු කාලයක් එනවා, එතකොට දුක් විඳිනවා, අපායේ යනවා. ඒක උත්ප්‍රසාත්මකයි, නැත්තම් විසංවාදීයි. සර්ව බලධාරී දෙවියා කියන්නේ "ප්‍රේමය" නෙමෙයි කියල දැන ගැනීම තමන් ආත්ම අනුකම්පාවෙන් පොඟවනවා, සදාකාලික අවිනිශ්චිත බවින් මිරිකනවා. ඒත් දැන් දෙවියන් ගැන කතාවෙන් වැඩක් නෑ මොකද අනාගතය යක්ෂයාගේ නිසා.

මගේ පපුව උඩින් දාල තිබුන අත පැත්තකට දාල මම ඇඳෙන් නැගිට්ටා, නාන කාමරයට ගිහින් දොර වහගත්තා. එතන එළියෙන් පිරිලා, හෙවනැල්ලක් හොයාගන්න ගත්ත උත්සාහය සාර්ථක වුණේ නෑ. හැම තැනම සුදු පාට. බිත්ති, ටයිල්, ටැප්, හැමදේම. මම විතරක්ම වෙන පාටකින් කණ්ණාඩියේ දිස් වුණා. කණ්ණාඩියේ හිටිය මම, මම හිතාගෙන හිටිය මට වැඩ වෙනස්. මම බලාපොරොත්තු වුණේ මීට වඩා අප්‍රසන්න මුහුණක් වුණත් තාමත් මුණේ ආකර්ශනීය බව යම්තමින් ඉතිරි වෙලා තිබුණා. අතට ගත්ත වතුර පොද මූණට විසිකළා. සාක්කුවේ බ්ලේඩ් එකක් තිබුණා, ඒක ඕන වෙන්නේ මේවගේ වෙලාවට; මම අහක බලාගෙන වම් අතේ ඉරි අඳින්න පටන් ගත්තා. සුදු පාට සින්ක් එකට රතුපාට ලේ බින්දු වැටුණා, ගලා යන වතුරින් වටයක් දෙකක් කැරකිලා නොපෙනී ගියා.

විනාඩි කිහිපයකට පස්සේ ආයේ කාමරේට එද්දී ඒ ගෑණි නැගිටලා හිටියා. තරුණ බව අත්හැරලා ගිය පියයුරු එල්ලා වැටුණා.
"මට දැන් යන්න වෙනවා." මම අහක බලාගෙන කිව්වා.
"පොඩ්ඩක් ඉන්න මම ඔයාට තෑග්ගක් ගත්තා, ඔරලෝසුවක්."
"තෑගි එපා, සල්ලි විතරක් ඇති."
"කැමැත්තෙන් දෙන එකනේ ගන්න, ඊළඟ දවසේ එද්දී දාගෙන එන්න."
මම මොනවත් කියන්න ගියේ නෑ. යද්දී ඔරලෝසුව බලන්නේ නැතුවම විසිකළා. 

* * * * *

ඒ පල්ලිය සුනාමි නිසා ගරා වැටිලා තිබුණා, ආයේ ඒක අලුතින්ම මුහුදින් ගොඩක් ඈතින් හැදුව හින්ද මේ පළාත පාළුවෙලා. ඉතිරු වෙලා තිබුණ බිත්තිවල කුණුහරප, නම්, කෙල්ලන්ගේ නම් එක්ක ධන ලකුණු අතරින් පතර බලාපොරොත්තු, ප්‍රාර්ථනා එහෙමත් ලියල තිබුණා. බැහැගෙන යන ඉරෙන් වැඩි බලපෑමක් නෑ. අඩි කිහිපයක් ඈතින් මුහුදු වෙරළේ කුරුල්ලෝ එකෙක් දෙන්නෙක් කැරකි කැරකි හිටියා, ලුණු රස දිවට දැනුනා. මගේ පිටිපස්සෙන් බයිසිකලයක් නැවැත්තුවා, දෙන්නෙක් බැස්සා. තවත් කව්ද මන්ද එකෙක් පයින් අවා. බයිසිකලේ ආව උන්ගෙන් එකෙක් කෙල්ලෙක් කියල දැන ගත්තේ ටික වෙලාවකට පස්සේ.

මම වගේම හැඩරුව ඇති යක්ෂයා ඇවිත් හිටියා. ටික වෙලාවක් යනකම් කවුරුවත් මොනවත් කිව්වේ නෑ. මට කතාකරන්න උවමනාවක් තිබුනෙත් නෑ. යක්ෂයා ඇවිත් හිටි හැම කෙනෙක් දිහාම විමසිල්ලෙන් බලන් හිටියේ ලෝකේ තියන හැම තප්පරයක්ම අයිතියි වගේ.

" ඇයි එන්න කිව්වේ?" කෙල්ල ඇහුවා.
"ඒකට උත්තරේ දැනටම දන්නවා නේද?" කවුරුවත් ටික වෙලාවක් යනකම් උත්තර දෙන්න ගියේ නෑ. ඇයි මම ආවේ කියන කාරණයට පැහැදිලි උත්තරයක් නොදන්නවා වුනාට යම් කිසි අදහසක් හිතේ එහෙ මෙහෙ කැරකුනා.
"වෙනස, එක තමයි හැමෝටම ඕනේ කරලා තියෙන්නේ. හැමදේකින් වියුක්ත යමක්..."
"ඕක හිතලුවක් විතරක් නෙමේ කියල විශ්වාසද?" පයින් ආපු එකා ඇහුවා.
"සමහරවිට, ඒත් උත්සාහය ගැනවත් සතුටු වෙන්න පුළුවන් වේවි."
"අපිට එන්න කිව්වේ? මේක කල්ට් එකක්ද?"
"නමට වඩා වැදගත් වෙන්නේ කරන දේ."

මම සිගරට් එකක් පත්තු කරගත්තා. ඉර එළිය හොඳටම අඩුවෙලා ඈත පාරේ කණුවක නිල පාට ටියුබ් ලයිට් ආලෝකය ලාවට විහිදිලා තිබුණා. අර කෙල්ල තව මොනවද ප්‍රශ්න අහනවත් ඒවාට උත්තර ලැබෙනවත් ඇහුනා. ලුසිෆර් කියන්නේ විශ්වාස කරන්න පුළුවන් කෙනෙක්ද? අවිශ්වාස නම් අයි ආත්මයම උගස් කරන්න හැදුවේ? ලුසිෆර් කියන වෙනස මොකද්ද වගේ ප්‍රශ්න මම මගෙන් ඇහුවේ නෑ, යක්ෂයාගෙන් අහන්න ගියෙත් නෑ. ඒත් මේ හමුවීමෙන්, එක්වීමෙන් මගේ ඇඟේ ඇඩ්රනලින් වැඩියෙන් වැඩ කරන්න පටන් අරන් තිබුණා. කවදාවත් නැති විදිහට ජවයකුත්, ආත්ම විශ්වසයකුත් ඇති වෙමින් තිබුණා. ඒ තමයි සාතන් සමග විප්ලවයේ ආරම්භය.

"හරි දැන් අපි කරන්න ඕනේ මොකද්ද?" මම ඇහුවා, යක්ෂයා කට කොනකින් හිනා වුණා.

මට අපායේ දැවෙන්න සිදුවන බවට විශ්වාසයි.


-අවසානයි-

Friday, May 4, 2012

රස්තියාදුකාරයා - II

And I find it kinda funny
I find it kinda sad
The dreams in which I'm dying
Are the best I ever had
I find it hard to tell you
I find it hard to take
When people run in circles
It's very, very mad world
            Gary Jules - Mad world


ඉස්සරහ වාඩිවෙලා හිටපු කෙල්ල මට ඇහැක් ගැහුවා. මම හිනා වුණේ නෑ. ඒ කෙල්ලගේ මොකක්හරි දැකල පුරුදු ගතියකුත් තිබුණා. ඒ වුනාට ඒ පළපුරුදුකම් හොයන්න බැරි ගතියක් දැනුනා. ඒත් ඒ වෑයම සාර්ථක වුණේ නෑ, ඒකි ඇවිත් මට එහාපැත්තෙ පුටුවෙන් වාඩිවුණා.

"මාව මතකද?" මම මොනවත් කිව්වේ නෑ.
"ඇයි අනේ..." කෙල්ල මගේ කනට කොඳුරන්න ගත්තා. "ඔයා මට රතු පාට පෑන්ටි හයක් අරන් දුන්න මතක නැද්ද? දැන් මම ඇඳලා ඉන්නෙත් ඒකක්."

මම කට කොනකින් හිනාවුණා. වෙන වෙලාවක නම් මම "ඇත්තද? හැබැයි මම දකින දේ විතරයි විශ්වාස කරන්නේ " වගේ උත්තරයක් දෙන්න ඉඩ තිබුණා. මතක ඇති විදිහට මීට මාස කීපයකට කලින් අපි වතාවක් දෙකක් නිදාගත්ත ද කොහෙද, ඒකිට මගේ ඇඟේම එල්ලෙන්න ඕනේ වුනහම පෑන්ටි අරන් දීලා බේරුනා. ඒත් කෙල්ලන්ගෙන් නම් සම්පූර්ණ ගැලවීමක් නැහැ.

පුස්තකාලයේ තියන පොත් වලින් අහඹුවෙන් එකක් තෝරාගෙන කියවන එක මගේ පුරුද්දක්. මම තෝරාගෙන තිබුනේ මිලාන් කුන්දේරාගේ 'ජීවිතය අන් තැනකි' පොත. මගේ ජීවිතය අන් තැනක වත් තියනවද කියල හිතාගන්න බැරිව ඉන්න කොට කෙල්ල මගේ දණහිසට අත තිබ්බා. තවත් පිටුවක් දෙකක් කියවන් යද්දී ඒ අත තිබුනේ කලින් තිබුන තැනට වඩා අඟල් කිහිපයක් ඉහලින්. කතා නායකයා තමන්ව තමන් තුලින් හොයා යාමේ නොනවතින ගමනක දී යෙදෙද්දී මගේ කලිසමේ සිප් එක අරුණා.

යක්ෂයාව හොයන්න ගත් උත්සාහයන් සාර්ථක වුණේ නෑ. ලුසිෆර් කියන්නේ හැම මනුෂ්‍යයෙක් තුලම ඉන්න 'නරක' බවට රූපකයක් විතරක් කියල පිළිගන්න මම අකැමති වුණා. ඒ නමින් මොනම විදිහක හරි පුද්ගලයෙක් සිටිය යුතු බවත් මම ඒ කෙනාව මුණගැසිය යුතු බවත් විතරක් දැනගෙන හිටියා. කලුපාට ස්ප්‍රේ එකක් අරගෙන තාප්ප වල යක්ෂයාට පණිවිඩ ලියන්න පටන්ගත්තෙත් ඒ එක්කමයි. මිනිසුන් අසලම ගැවසෙමින් මිනිසුන්ගේ ආශාවන් වලට පොහොර දමමින් ඉන්න කෙනා ඒවා දකියි කියලා තරමක විශ්වාසයක් තිබුණා.

"ඔය ඇති" මම කෙල්ලගේ අත අයින් කරලා සිප් එක වහගත්තා, පොත ආපහු තියල එලියට ආවා, කෙල්ලත් මගේ පස්සෙන්ම එනවා. වෙලාව හවස හයට විතර ඇති. හිරු එළිය අඩුවෙලා ගිහින් කළුවර තැනින් තැන ඇතිකරලා තිබුණා. පිස්සුවෙන් වගේ වාහන යන පාරවල් පහුකරගෙන වික්ටෝරියා පාර්ක් එකට ආවා. ගේට්ටුවෙන් ඇතුලට යන්න දෙන්නේ නැති වුණත් ඇතුලට යන්න පුළුවන් තැනක් හොයාගන්න පුළුවන් වුණා. ඒ වෙන කොට කෙල්ලට මාව මග ඇරිලා. උද්‍යානයේ තැනින් තැන විදුලි පහන් දැල්වල තිබුනේ උවමනාවට එපාවට, ඒකෙන් එක්තරා ආකාරයක ආලෝක රටාවක් මැවිලා තිබුණා. තාම එළියට ගිය නැති මිනිස්සුත් එහෙන් මෙහෙන් මතු වුණා, නැති වුණා.

ඇබෑර්තුවක් තියන ගහක් යටට වාඩිවෙලා බෙහෙත් පෙත්තක් කටේ දාගත්තා. එක්ස්ටසි, සදාකාලික ප්‍රහර්ෂය, නොනවතින සුරතාන්තය, නිර්වාණය. කවුරුහරි මගේ ඉස්සරහට ආවා වුණත් හරියට මුණ පෙනුනේ නැති නිසා අනන්‍යතාවයක් නෑ. ආඥාතයෙක් වෙන්න කාටවත් බැරි වුණත් එහෙම අයත් ඉන්නවා. හරියට මම වගේ? ඒ ප්‍රශ්නේ මම මගෙන් ඇහුවේ නෑ. ඒ ප්‍රශ්නේ යොමු වුනේ ඉස්සරහින් හිටිය පුද්ගලයට.

"ඒ, උඹ කව්ද?"
"මාව හෙව්වා නේද?"
"මම? මම හෙව්ව එකා උඹ වෙන්න බෑ." ඌ ඒකට උත්තරයක් දුන්නේ නෑ. මගේ එහා පැත්තෙන් වාඩිවුණා, මට අර කෙල්ල පව් කියල හිතුනා.
"ඇයි මාව හෙව්වේ?"
"නිකන්, නිකම්ම නිකන්, හරියට සුළඟ වගේ..."
"මොනවද ඕනේ? සල්ලි, බලය, ගෑණු?"
"බම්බුව, ඔය මඟුල් එපා!"
"එහෙනම් මම යනවා..."
"හිටපන්, මාත් එක්ක කතාකරපන්."
"එහෙනම් කියන්න අහන් ඉන්නම්."
"ඊට කලින් උඹේ මුණ බලන්න ඕනේ..." මම උගේ අතින් ඇද්දා. ඌත් නැගිටලා ආවා. ටිකක් ඈතින් ආපු එළියකින් මුණ බලාගන්න පුළුවන් වුණා. ඒ මුණෙයි මගේ මුණෙයි වෙනස දවස් කීපයකින් නොකපපු රැවුලයි, කොන්ඩේ පිළිවෙලයි, හමේ පිරිසිදු කමයි විතරයි. කෝට් එකත් එක්කම ඌ සම්පූර්ණ ඇඳුමක් ඇඳලා, පිටින් කව්රුත් බැලුවනම් අපි දෙන්නා ඉපදුනාට පස්සේ වෙන්වුන -මම හිඟන්නෙක් වුණ, ඌ පෝසතෙක් වුණ- නිවුන් සහෝදරයෝ කියල හිතන්න තිබුණා. ඌ මං දිහා බලල හිනා වුණා. මේක භ්‍රාන්තියක් වෙන්න බැරි බව විශ්වාසයි. මත් වෙන්න නම් තව වෙලා යනවා.
"උඹ මම ම ද? මේ ඇත්තට ම ද?"
"ඒවායින් වැඩක් නෑ, කතාකරන්න."

තප්පර කිහිපයක් ගතවුණා. ඌ කලබලයක් නැතිවම බලන් හිටියා.

මට ඇහුම්කන් දෙන එකෙක්? මට හිතාගන්න අමාරුයි.

මම කතාකරන්න පටන් ගත්තා.


-ඉතිරිය මතුවට-