Wednesday, July 18, 2012

බඩු වනාහි? | Miss Independent


කාන්තාවක් ප්‍රවාහන මාධ්‍යයන් භාවිතා කරන අවස්ථාවලදී හෝ වෙනත් වේලාවන්හිදී හදිසියෙන්වත් ලිංගික අතවරයකට ලක්වුනොත් කාන්තාව 'වැරදිකරුවා' වන අවස්ථාවන් මම පෞද්ගලිකව ඕනෑතරම් අහලා දැකල තියනවා. ඒ කාන්තාව ඊනියා වැරදිකරුවා බවට පත්කරවන එක සාධයක් තමයි ඇය ඇඳ සිටි ඇඳුම්. එසේ කාන්තාව වැරදියි කියල තීන්දුව දෙන්න කඩිනම් පුද්ගලයන්, ඇය තමාව අතවරයට ලක්කරගන්න උවමනාවෙන්ම යම් ආකාරයකින් ඇඳුම් ඇන්දා කියන්න තරම් පහත් මට්ටමට පත්වෙන අවස්ථාත් දුලබ නැහැ. කුමන ආකාරයේ, කොතරම් සම නිරාවරණය ඇඳුම් ඇන්දත් එසේ කරන්නියන් අතවරයට ලක්විය යුතුයි කියල සිතීම කොයි පදනමකින් පණ ලද සිතුවිල්ලක්ද? වැරදිකරුවාගේ වරද සාධාරණිකරණය වෙද්දී වරදට ගොදුරු වූ පුද්ගලයා පිට වරද පැටවෙන අවස්ථා රාශියක් අතරින් තවත් එකකියි මේ.

'Slut Shaming' කියන පදය භාවිත වෙන්නේ ගැහැණියක් තම ලිංගිකත්වය ගැන ස්වාධින නම් සහ තමන්ට කැමති ඕනෑම ආකාරයක (සම නිරාවරණය වන පවා) ඇඳුම් ඇඳීම ප්‍රශ්නයක් නොකර ගැනීම පහත් කොට/ අපහාසයක් කොට සලකද්දීයි. 'Slut' (සිංහලෙන් වඩාත් ආසන්න වචනය, 'බඩුව') පාවිච්චි වෙන්නේ සමාජ සම්මතයන් අනුව ඇය වෙනස් කියා බාහිර පුද්ගලයන් සිතනවානම් ඇයව පහත් කොට සැලකීමට වුණත් බොහෝ දෙනෙකුට අමතක වෙන කරුණක් තමයි 'ලිංගිකත්වය' මානුෂික අවශ්‍යතා වලින් එකක් බව. මේ කාරණාවේදී කුහකත්වයත් ප්‍රධාන බලපෑමක් එල්ල කරනවා. ද්විත්ව මිමි (double standards) බොහෝ සමාජවල දක්නට ලැබෙන දෙයක් වගේම සමහර රටවල ඒ සඳහා නීති පවා ස්ථාපිත කරලා තියෙන්නේ කිසිම පදනමකින් තොරවයි.

දෙදෙනාගේම කැමැත්ත ඇතිව නම්, කායිකව හා මානසිකව සුදානම් නම්, නිසි ආකාරයෙන් සුරක්ෂිත නම්, තමගේ සහකරු/සහකාරිය තමන්ට ගැලපෙනවා නම් ලිංගික එක්වීමෙහි කිසිඳු ප්‍රශ්නයක් නැහැ. ලිංගිකව එක්වන වාර ගණන හෝ පුද්ගලයන් කීදෙනෙක් සමග එකතුවෙනවාද යන්නේ එසේ කරන්නියගේ මිස අන් අයගේ කාර්යක් නෙමෙයි වගේම එවැනි කරුණු කිසිවෙකු පහත් කොට සලකන්න හේතුත් නෙමෙයි. කිසිවෙකුගේ ලිංගික ජීවිතය ඒ කෙනාට ඉතා පෞද්ගලික දෙයක් මිස බාහිර කිසිවෙකුට ඇඟිල්ල දික්කරන්න කාරණයක් වෙන්නේ නෑ.

ඇඳුම් ගැන කියනවා නම් කෙනෙක් ඇඳුමක් තෝරාගන්නේ තමන් කැමතිනම්, තමන්ට අවශ්‍යනම් හා ගැලපෙනවා නම්. ඇඳුමකින් තමන්ගේ ආත්ම විශ්වාසය, පෞරුෂත්වය ගොඩ නැගෙන්නට/වැඩි වෙන්නට හේතුවක් විදිහට, එහෙමත් නැත්නම් එක්තරා  ආකාරයක අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමක් විදිහට හඳුන්වන අවස්ථාත් තිබෙනවා. තමන් තමන්ට හොඳින් දිස්වෙන්න තමන්ට කැමති ඇඳුමක් ඇඳීම ඒ පුද්ගලයාගේ සතු කාර්යක් මිස බාහිර බලපෑම් එල්ල විය යුතු කාරණයක් නෙවේයි වගේම ඇයගේ ඇඳුම ඇයට අපහාස කරන්න නැතිනම් පෙර සඳහන් කල පරිදි අවස්තාවක ඇය පිට වරද පටවන්න කිසිවිටකත් හේතුවක් වෙන්නේ නෑ.

කොහොම වුනත් සමාජය පොදුවේ කාන්තාව කෙතරම් වාස්තවිකරණයට (objectification) ලක් කරලද කිව්වොත් ගැහැණියක් හඳුන්වන වචයක් තමයි 'බඩුව'. කොටින්ම කාන්තාවකට භාවිත කරන සෑම නමක්ම පාහේ ඇයව පණ නැති වස්තුන්ට සමාන කරනවා. සමහර විට එසේ කියන්නේ කාන්තාව පහත් කොට සලකන්න නෙමෙයි වෙන්න පුළුවන් වුනත් අප්‍රාණික ද්‍රව්‍යයක් පණ ඇති හැඟීම් දැනීම් ඇති පුද්ගලයකුට කීම අපහාසයක් වෙන්නේ ඉබේටමයි. පිරිමියෙකුට භාවිත කරන නම් වර්ගත් (කුකුළා, ඇඹලයා) කාන්තාවකට භාවිත කරන නම් වර්ගත් (බඩුව, කෑල්ල) ඇසුරෙන් අවිඥානික හෙලිවෙන්නේ සමාජය තුල කාන්තාවකට ඇති පිළිගැනීමද? ඇයට ඇති තත්වයද? උත්තරය කුමක් වුණත් 'බඩුව' වචනය භාවිත කළ යුත්තේ අප්‍රාණික ද්‍රව්‍ය හැඳින්වීමට පමණයි.

''If you are a strong female you don't need permission.''

ප.ලි. : තමන්ට කැමති දේ කෙලින් කියන, ස්වාධින අදහස්/ක්‍රියා ඇති ස්ත්‍රීවාදී සිංහල බ්ලොග් ලියන්නියන් වන අරුණි ශපිරෝවජිරදේවිපොඩි කුමාරිහාමි, රමේෂා ඇතුළු සැමට මගේ ආචාරය!

Friday, July 13, 2012

බ්ලොග් ගෝත්‍රිකයා | Not even mad!

එකමත් ඒක කාලෙක ඈන් රයිස් ලියපු කතාවක් ගැන ලියන එක අත්තරලා දැම්මේ කවුරුවත් කියවන එකක් නෑ කියල හිතාගෙන. සිංහල සාහිත්‍යයේ ශානර බෙදිමක්වත්, ප්‍රබන්ධ ගැන සැලකීමක්වත්, යථාර්තවාදී නවකතාවලින් ඔබ්බට ඇති ලිවීම් ගැන සලකා බැලීමක්වත් නැති හින්ද ඒකෙ කොහොමත් වැඩක් නෑ. ඒ වෙනුවෙන් මාටින් වික්‍රමසිංහට හිතෙන් බැන බැන ඉන්නකොට තමයි මතක් වුණේ බ්ලොග් පාටිය, තීම් එක ට්‍රයිබල්. තීම් එකට ගැලපෙන ඇඳුමක් කල්පනා කරද්දී හිතුනා ඇඳුමක් නැතුවම ඇඟේ මොනවහරි කලර් කරන යන්න. ඒත් අන්තිමට බෑ කියල හිතිලා නම දන්නේ නැති ගහකින් කොළ කඩාගෙන ඉන වටේට එල්ල ගත්තා.

පාටිය තිබුනේ බත්තරමුල්ලේ පැත්තේ ඔයක්ද වැවක්ද ළඟ. නම කියන එක හරි නෑ, ඒක හින්ද කියන්නේ නෑ. ඒක සරසල තිබුනේ දෙවෙනි වරම කියල කට්ටියක්. වැඩේ නම් අවුලක් නෑ. කැලයක් වගේම තිබුණා. වැඩේ කියන්නේ හෝල් ඒක මැද්දේ ගිනි ගොඩකුයි පැත්තකින් ගුහාවකුත් තිබුණා. කොළ ඇඳුම අස්සේ හංගන් හිටපු මගේ අයිෆෝන් ඒක කොහොම හරි එළියට අරන් ෆොටෝ එකක් අරන් ට්වීට් කරන්න යනකොටම එතනට කව්ද මන්ද එකෙක් කඩාපාත් වුණා.



"උඹ හිරණ්‍ය නේ?" මම නෑ කියන්න ඔලුව වැනුවා.
"නැත්තේ මොකද උඹ හිරණ්‍යම තමා, මේ මම සාතන්!" ඒ පාර මම ඔලුව වැනුවේ ඔව් කියන්න.

අපි දෙන්න අඟහරු ජීවීන්ගේ මානව හිමිකම් කඩවීම් ගැන බරපතල සාකච්චාවක යෙදිලා ඉඳිද්දී කව්ද මන්ද කෙල්ලෙක් එතෙනට අවා. එයාගේ ඇඳුම ගැන විස්තර කරන එක සෑහෙන අමාරුයි, ෆොටෝ එකක් ගන්න තිබුණා ඒත් අමතක වුනානේ.

"මම ඔයාලව දන්නවා. ඒත් මම කියන්නේ නෑ. :D" එයා කිව්වා.
"ඒ ඇයි, ඔයා ඇනොනිමස් ද?" සාතන් ගොයියා ඇහුවා.
"අනේ නෑ අනේ, අර ඉන්නේ ඇනෝල... :D" එයා අත දික්කරල එකෙක්ව පෙන්නුවා. ඒ ඇනෝල අර වී ෆෝ වැන්ඩෙටා මූවි එකේ වගේ වෙස් මුණක් දාගෙන හිටියේ. මම එක ඇනොවෙක්ට අත වැනුවා, ඒත් ඌ ඒක නොදැක්ක වගේ හිටියා. 

"ඉතින් ඔයා කව්ද කියල කිව්වේ නෑනේ?" මම ඇහුවා. ඒත් එයාගෙන් උත්තරයක් ගන්න ලැබුනේ නෑ. එකපාරටම කව්ද මන්ද කෑගහන සද්දෙකුත් එක්කම බල්ලෙක් බුරන්වත් ඇහුණා. අපි තුන්දෙනා එතනට දුවල ගියා. යද්දී මොකුත් වෙලා තිබුනේ නෑ. කෑගහපු කෙනා බල්ලවත් වඩාගෙන හුරතල් වේවි හිටියා.
"හරී කි-යු-ට්. :D" 

අපිත් එක්ක හිටපු කෙල්ල හුරතල් බලන්න එතන නැවතුණා. මමයි සාතනුයි ආයේ පැත්තකට වෙලා අනාගතේදී අපේ ගෝත්‍රික සංස්කෘතිය රැකගන්නේ කොහොමද කියන මාතෘකාව යටතේ බාරසාර සාකච්චාවක් ආරම්භ කළා. සාතන්ගේ යෝජනාව වුණේ නීති රීති මාලාවක් හදන්න ඕනෙයි කියන කාරණය. 'අනිවා' මම එකඟ වුණා. ඊට පස්සේ අපි නීති එකින් එක පෙළගස්වමින් ඉන්නකොට ඇනොවෙක් ආවා. හැබැයි මුකුත් කිව්වෙත් නෑ. අපි දෙන්නගේ කට දිහා බලාගෙන හිටියා.

"ඉතින් මොනවත් කියන්නේ නැද්ද?" මම ඇනොගෙන් ඇහුවා. ඇනෝ ඔලුව වැනුවා.
"හරී කි-යු-ට්!" මට කියවුණා.

ඊළඟට බ්ලොග් ගෝත්‍රයේ වංශය කබල් ගෑම, සමුහ ගී ගායනය, හොඳම මඩ වගේ පොඩි පොඩි තරඟ කිහිපයකුත් තිබුණා. සැඟවුණු අමුත්තා කව්ද හොයන තරඟයක් නැද්ද කියල මට දැනගන්න ඕනේ වුණහම මේ අවුරුදු උත්සවයක් නෙමෙයි කියල සාතන් මට මතක් කරලා දෙන්නත් වුණා. ඔය තරඟයක් අතරේදී කව්ද මන්ද කැමරාවක් උස්සගෙන එහාටයි මෙහාටයි පැන පැන වීඩියෝ කරන්න පටන් ගත්තා. නිකන් හිතන්නකෝ ගෝත්‍රිකයෙක් වගේ ඇඳගෙන කැමරාවකුත් අරන් ඉන්න කොට, ගොනයි මීමටයි වැඩිය වෙනසක් නෑ. අපරාදේ මගේ අයිපෑඩ් එක අරන් ගියේ නෑනේ නැත්තම් ඒ වෙලාවේම පොස්ට් එකක් ලියල දානවා.

තරඟ ඉවරවෙලා දිනපු අයට තෑගිත් දුන්නා. ඊට පස්සේ එළඹුණේ හොඳම බ්ලොග් එකට තෑගි දෙන අවස්ථාව. හැමෝම හිතුව වගේම ඒ තෑග්ග ලැබුනේ මට. මමත් ඉතින් පුදුම වෙලා වගේ ගිහින් සම්මානය ගත්තා. කට්ටියව නිදිකරවන්නත් එක්ක පැයක ස්තුති කතාවකුත් කරලයි නැවතුනේ. ඒ වුණාට කාටවත් නින්ද ගිහින් තිබුනේ නෑ. හැමෝම කම්මැලි කමින් හිටියේ. අවොර්ඩ් එක ගොඩක් උස ගහක අත්තක් හින්ද මගේ ලේක්සස් කාර් එකේ අරන් යන්නත් අමාරුයි, මම කැබ් එකකට කෝල් කළා. ඒ අස්සේ අර ලොකු ඇඩ් එකක් දාපු එකා ඇවිත් අපේ වීඩියෝ පෙන්නන්න පටන්ගත්තා. මම සාතන්ට ඇහැක් ගැහුවා, ඌ හිනාවුණා.

පාටිය ඉවරයි, කොහොමත් සැරසිලි කාලයක් හින්ද යද්දී පරිසරය එද්දී පරිසරයට වඩා වැඩි වෙනසක් නෑ. සාතන් මට ටටා කියල යන්න ගියා. මාත් බායි කියල කැබ් එක එනකන් හිටියා. මේ වෙද්දී ඉන වටේ තිබුණ කොළ ගැලවෙන්න ඔන්න මෙන්න. බොහොම අමාරුවෙන් ඒවා හැලෙන්න නොදීමේ අසාර්ථක උත්සාහයක යෙදෙද්දී වැස්සක් වහින්න ගත්තා. හෝල් එක අස් කරන හින්ද ආපහු යන්න පුළුවන් වුනෙත් නෑ. සම්මානේ පැත්තකට විසි කරලා මම ගෙදර ගියා. ඔය විදිහට සම්මානේ සති දෙක තුනකට අමතක වුණා. ආයේ අවොර්ඩ් එක මතක් වෙලා ගිහින් බැලුවහම ඒක පැල වෙලා. අපේ පොළවේ වටිනාකම ගැන පොස්ට් එකක් දාන්න හිතාගෙන මම ආපහු ආවා. ඉතින් ඊට පස්සේ මමයි මගේ බ්ලොග් එකයි හැමදාටම සතුටින් ජීවත් වුණා.




ප.ලි. - මේ කතාවක් හින්ද මගේ නමයි මගේ යාළුවා, සාතන්ගේ නමයි (නම පාවිච්චි කළේ අහලනම් නෙමේ, අකමැත්තක් නෑ කියල හිතනවා.) ඇරුනම අනික් හැම කොටසක්ම මනඃකල්පිතයි. සැබෑ සිද්ධීන් හෝ පුද්ගලයන් අතර කිසිම සම්බන්ධයක් නෑ.