Wednesday, September 12, 2012

දර්ශන හතරක්; එක කතාවක්


I

ඇය අල්තාරය ඉදිරිපස දණ ගසාගෙන සිටියා ය. අත් එකිනෙකට බැඳී තිබුනද ඇය යාතිකා කළේ නැත. අගේ චෛතිසික ඒකාග්‍රතාව හාවෙකු මෙන් තැන තැන පැන පැන ගියෙන් ඇයට හාවා අල්ලා කූඩු කරගත නොහැකි විය. ඇය කුරුසයේ ඇණ වලින් පසාරු වූ ලේ ගලන අත් ඇති ජේසුස් දෙස දෑස් යොමු කළා ය; එසේ සිටිනා විට දැනෙන වේදනාව ප්‍රශ්න කිරීම මෝඩ කමකි. තමන්ටවත් උදව් කරගත නොහැකි මිය ගිය කෙනෙකුගෙන් ආධාර පැතීම නිෂ්ඵල බැවින් ඇය නැගිට ගත්තේ පිටව යාම සඳහා ය.

පල්ලියේ දීර්ග පුටුවක කෙළවරක ඇස්කොට් තොප්පියක් පැළඳි මිටි මහත මිනිසෙක් ඇය හමුවීම පිණිස හිඳ ගෙන සිටියේ ය. ඈ සෙමෙන් අඩි තබමින් පැමිණ ඔහු අසලින් වාඩිවිය. ඔහුගේ ඇස් තොප්පියේ සෙවනැල්ලට ලක්ව නොපෙනී ගොසිනි. චප්ප වූ නාසයේ තුඩ පමණක් පල්ලියේ මලානික ආලෝකයෙන් දිස්න දෙමින් පැවතියේ ය. නොසන්සුන් කමින් බර වූ ඇය තම අතැඟිලි දෙස බැලුවාය.

"මෙතනින් එළියට ගියහම ඉවරයි." ඔහු බැරෑරුම් හඬකින් කිවේය.

ඇය හිස සැලුවේ ඇය ඔහු කී දේ වටහාගත් බව පැවසීම ට යි. ඊළඟ ඔලුව සෙලවීම් ඇයගේ අනුමැතිය නොලබා සිදුවූ අතර සුළු මොහොතකින් එය සියුම් ඉකි ගැසුමකටත්, තවත් මොතොයකින් කඳුළු පෙරාගත් බෙරින්හන් දීමකටත් දක්වා පරිවර්තනය විය. කොහේදෝ සිට මතු වූ කන්‍යා සොයුරියක් ඇය වෙත පැමිණෙද්දී තොප්පි කාරයා සොයුරිය වෙත කුඩා පිස්තෝලයක් මාන්න ගත්තේ ය. සොයුරිය ක්ෂණයකින් සිටි තැනම ගල් වූවා ය.

II

ඒ ස්ථානය තනිකරම අන්ධකාරයෙන් මුදවා ගන්නේ එක් විදුලි බල්බයකින් පමණි. බල්බයට පහතින් පුටුවක් ද පුටුව මත සිහිසුන් අත් පා බැඳී මුඛය වැසි මිනිසෙක්ද සිටි යි. ඊට දෙපසින් නින්ජා ක්‍රමය අනුගමනය කරමින් උවමනාවෙන් කට වසාගත් තුවක්කු කරුවන් දෙදෙනෙක් ගල්පිලිම මෙන් සිටගෙන ඇත. උඩුකය බැනියමකින් පමණක් වසාගත් යෝධයා පැමිණෙන්නේ එවිට යි. යෝධයා පැමිණියේ වතුර බල්දියක්ද රැගෙනය; බල්දියේ වතුර එක්වරම රඳවාගත් තැනැත්තා මතට හිස්විය. ක්ෂණයෙන් විශාල හුස්මක් ගත් ඔහු නැවත සිහිය ලබා ගැන්මට සමත් විය.

"වල් පරයා!" යෝධයා ගුගුලේ ය. "තෝ ලෑස්තිද?"
රඳවාගත්තා හිස සැලීය.
"මොකද්ද කිව්වේ? ඔව් ද නැද්ද කියපිය..."
නැවත ඔහු හිස සැලීය.
"සිංහලෙන් කියපිය වේස බල්ලෝ, සිංහල!"
ඔහු 'ඔව්' යැයි සැලකිය හඬක් පිට කළේ ය.

නින්ජා අනුකාරකයෙක් ට සන් කළ යෝධයා රැඳවියාගේ මුඛ අවාරය ඉවත් කරන ලෙස අණ කළේ ය. මුඛය නිදහස් රැඳවියා සුසුමක් පිට කළේ ය.

III

එය සුඛෝපභෝගී පුස්තකාල කාමරයකි. ඔහු දුම් පයිප්පයක දුමෙහි සුවඳ අල්ලමින් සිටියේ ය. ඔහු ඉදිරියේ ඇති කුඩා බංකුව මත විවෘත කළ පොතට අසල චිමිනි ලාම්පුවේ ආලෝකය පතිත විනි. පොත් කියවන්නා සිටියේ පැරණි මතකයක් තුල නැවත ජීවත් වෙමිනි. ඔහු එයට ආශා කළ අතර පුරුද්දක් වශයෙන් මනෝලෝක වල සංචාරය කළේ ය. ඉඳහිට ඒ සංචාරක සටහන් කොළ වල කුරුටු ගා තම මිතුරන් හා හුවමාරු කරගනිමින් සතුටු වූ අවස්ථාද ඇත. මෙවර ඔහු සංචාරය කළ ලෝකය හරිත වනයකි. ඒ වනයේ ඉමක් පෙනෙන්නට නොවී ය. ශිෂ්ටාචාරයකට අසන්න ම දෙය එක්තරා ගෝත්‍රික ගම්මානයක් පමණකි.

ඔහු ගෝත්‍රිකයන් සමග ඉතා ඉක්මනින් කුළුපග විය. ගෝත්‍රිකයෝ ද ඔහුගේ පැමිණීම සතුටට කරුණක් ලෙස සැලකූහ. ඔහුගේ පාර භෞතිකයන් හැම විටම එසේම විය. සැවොම මිත්‍රශීලි මෙන්ම කාරුණික වූ අතර සෑම කතාවකම අවසානය සතුටක්ම විය. ඔහු ගෝත්‍රික දරුවන්ට ගණිත පාඩමක් කරමින් සිටින අතරතුර දුරකථනය නාද විය. ළමුන්ට ශබ්ද නොකරන ලෙස අවවාද කළ ඔහු දුරකථන ඇමතුම ලබාගත්තේය.

ඇමතුම ලබාදුන් තැනැත්තා මොනවාද කිව්වේ ය, ගණිත ගුරුවරයා ඒවාට හිස සැලීය. ඇමතුම විනාඩි කිහිපයකින් අවසන් විය. හුන් තැනම මොහොතක් ගත කළ ඔහු යම් කිසිවක් සොයන්නට මෙන් අසල තිබු මේස වල ලාච්චු හරින්නටත් අල්මාරි වල දොරවල් හරින්නටත් පටන්ගත්තේ ය. අවසානයේ ඔහුට උවමනා දේ සමුවිය. එය තම සාක්කුවේ හොව ගත් ගුරුවරයා 'තමන්ට වැදගත් රාජකාරියක් ඇති පවසා අද දිනට පාඩම අවසාන බව' ළමුන්ට පැවසුවේ ය. පුස්තකාල කාමරයෙන් යන්නට හැරුණු ඔහු අඩි කිහිපයක් තබා නැවත ආවේ තම දුම් පයිප්පය වෙතයි. දුම් පයිප්පය දත් අතර සිරකරගත් ඔහුට යම් සහනයක් දැනී සිනා පහල විය.

IV

කන්‍යා සොහොයුරිය ආපසු දිව ගියා ය. තොප්පිකරයා එවර පිස්තෝලය ඇය වෙත හැරවුයේ ය. ඇය එක්වරම නැගිට ගත්තා ය. තොප්පිකරයා පල්ලියෙන් ඉවත් වන මෙන් සන් කළෙන් ඇය ඔහුට අවනත විය. සෙමින් හා ඉක්මන් යන රටාවක් රහිත පරිද්දෙන් පා තැබූ ඇය පල්ලියෙන් පිටතට පැමිණියා ය. පිටත පරිසරය සැන්දෑ කහ/තැඹිලි හිරු එළියෙන් නැහැවී තිබිණ. යෝධයා හා ඔහුගේ නින්ජා ගෝලයෝ දෙදෙනා පසෙකින් සිටියේ තවත් මිනිසෙක්ද සමගයි. ඇය ඔහුව මීට පෙර හමුවී ඇති බවට මතකයක් නැති වූයෙන් ඇය තරමක් සතුටට පත් වුවාය.

නින්ජා ලා දෙන්නා අනෙක් මිනිසා සමග සිටිද්දී යෝධයා පැමිණ ඇයව ඉදිරියෙන් අනෙක් රැඳවියා සිටින සේ ස්ථාන ගත කළේය. ඒ මිනිසාට ඇයට තුවක්කුවක් බැගින් බෙදුවේ තොප්පිකරයා යි.

"ඔය තුවක්කුවල තියෙන්නේ එක උණ්ඩය ගානේ. ඒ තමන් ඉස්සරහ ඉන්න කෙනාට වෙඩි තියන්න. වෙඩි තියන කෙනාට දිනුම." තොප්පිකරු පැහැදිලි කළේ ය.

මේවන විට අනෙකාට වෙඩි තැබීමට ඇය තම සිත සදා ගෙන සිටියා ය. එසේ නැති වුවත් දැන් එයට කාලය ප්‍රමාණවත් නොවේ. තුවක්කුව ඉදිරියට දික්කර ගත් ඇය තම ඉදිරියේ සිටින පුද්ගලයා දෙස බැලුවා ය. ඔහු සිටියේ අසිහියෙනි, තමන් ඉන්නේ කොහෙද, කරන්නේ කුමක්ද යන වගක් ඔහු දන්නා බව ඔහුගෙන් දිස් වුයේ නැත. තොප්පිකරයා ගණන් කරන්නට පටන්ගත්තේය.

"එක..."
"දෙක..."
"තු-" ඔහුට ගණන් කිරීම අවසන් කිරීමට ඉඩ ලැබුනේ නැත. කොහේදෝ වෙඩි ශබ්ධයක් ඇසිනි, ඒ සමගම පයිප්පකරයා දර්ශන පථයට ඇතුල් විය. ඇයට එක්වරම හුස්ම ගැනීමට අපසුවක් ඇති වී ක්ලාන්ත විය. පයිප්පකරු යෝධයාට එල්ල කළ වෙඩි පහර එල්ලවී තිබුනේ ඇයට යි. "දෙවියනේ" ඔහුට කියවිණි. සිදුවූ දෙය තේරුම් ගත් වනම රැඳවියා උඩ පැන සතුට ප්‍රකාශ කළේ ය. ඒ කෑගසුම නැවතුනේ ඔහුගේ පපුවටද උණ්ඩයක් ගමන් කිරීමෙන් අනතුරුවයි.

"ඇයි?" රැඳවියා අවසාන වතාවට විමසීය.
"ඒ දිනුම ඔට්ටු නෑ" තොප්පිකාරයා කීවේ ය.

සුඛාන්තයක් වෙනුවෙන් කළ ව්‍යායාමය නිෂ්ඵල වීමෙන් කළ කිරුණු පයිප්පකරු සිටියේ  දුක්බර මුහුණක් සහිතව ය. අවසාන වතාවට බිම වැටුණු ඇයගේ හා රැඳවියාගේ නිසල දේහයන් දෙස බැල්මක් හෙලු ඔහු නැවත යන්නට සැරසුණි. නින්ජා ගෝලයෝ දෙදෙනා ඔහු දෙස බලා අත් වැනුවෝය.

Thursday, September 6, 2012

නිෂ්ඵල ආගම

මට සංස්කෘත භාෂාවෙන් කතා කරන්න පුළුවන්.

එතන ආලෝකයක් තිබුනෙම නෑ. ආලෝකයක් නැති නිසා එතන 'තැනක්' වෙනවද නැද්ද කියන එක වෙනම කාරණයක්, අනවශ්‍ය කාරණයක්. ඒත් අනවශ්‍ය කාරණා වලට වැදගත් කමක් ආරෝපණය වෙන, නැත්තම් බලෙන් පටවන අවස්ථා දුලබ නෑ. එහෙම ආරෝපිත 'වැදගත්' කාරණා 'තැන්' නොවන තැන් 'ස්ථාන' බවට පත්කරනවා. මම නටන්න පටන්ගත්තා, මම දිහා බල්ලන්න කෙනෙක්වත් හිටියත් බලන්න හැකියාවකුත් නැති නිසා බාහිර ප්‍රතිචාර ගැන වැඩ වෙන්න ඕනේ නෑ. සාමාන්‍යයෙන් නැටුම කියල හඳුන්වන්නේ රිද්මයනුකුල අංග චලනයක් වුනත් මගේ නැටුම කාලයත් එක්ක සමපාත වුනේ නෑ.

එළියක් නැති තැනක එළිය හොයාගන්න අමාරු නෑ. ඒ ආලෝකය හොයාගන්න වෙන්නේ තමා තුලින් ම යි. ඒ හොයාගන්න එළිය කව්‍යත්මකව කියන්නක් නෙමෙයි, භෞථික එකක්. නැටුමත් එක්කම මම එක්තරා සමාධියකට පැමිණියා. ඕනෙමනම් එකට ආවේශ වීමක් කියලත් කිව්වහැකි මම හිතන්නේ. කොහොම වුණත් හඳුන්වන විදිහෙන් වැඩක් නෑ. එහෙම වුණා කියල මම කරන්නේ මොකද්ද කියල මම නොදැනීමක් ඇති වුණේ නෑ. ඇත්තට වුණේ එකේ අනික් පැත්ත මම මම කරන දේ ගැන පූර්ණ අවධානය යොමුකරගෙන හිටියා. තප්පර දශම ගණනක් අතරත් සිදුවන අංග චලනයන් ගැන, ඊළඟට යොමුවන ඉරියව්ව ගැන, සංගීතයේ හැම තාලයක් ගැනම මට යම් කිසි හැඟීමක් තිබුණා. ඒක පාලනය ගැන අත්විඳීමක් නෙමෙයි, පූර්ණ නිදහස තුල අවධානය තබා ගැනීමක්, සමාධියක්.

"මට මාව හොයාගන්න ඕනේ!" මම මාත් එක්කම කතාකරන්න පටන් ගත්තා.
"ඊට කලින් මම මම වෙන එක නවත්තන්න."
"කොහොමද?"
"අත්හැරීම..."
"මම මම වීම අත්හරින්නේ කොහොමද මම මාව දන්නේ නැත්තම්?"
" 'අත්හැරීම' කියන වචනේ තේරුම් අරන් තියනවා වැරදියි."
"එහෙනම්?"
"අත්හැරීම මග ඇරීමක් වත් අමතක කිරීමක් වත් නෙමෙයි. ඒක අවබෝධයක්, උපේක්ෂාවක්."

'මම' කියන්නේ බොරුවක්. තප්පරයක් ගානෙම ඒ බොරුව ජීවත් කරවන්න මම මාව ම මරාගන්නවා. යථාර්තය හා ෆැන්ටසියක් අතර මාව රඳවා තබා ගැනීම තමයි මගේ ජීවිතය. ( කෙනෙක්ට ඒ පරතරය අධි යථාර්තවාදී වීමක් හැටියටත් හඳුන්වන්න පුළුවන්.) ඒක විවේක කාලවලින් තොර සිනමා පටයක්. ප්‍රේක්ෂකයා, නළුවා හෝ අධ්‍යක්ෂකවරයා වගේ කිසිම තනතුරක් මට මම පවරන්නේ නැති වුණත් ඒ චිත්‍ර පටය මගේ. මා වටා ඉන්න පුද්ගලයන්ටත් එහි යම් යම් ප්‍රතිශත වලින් හිමිකාරිත්වයක් උරුමයි. ඒ චිත්‍ර පටයට තිර රචනා ලියන්නාව මුණ ගැහෙන්න සැහෙන කාලයක් බලන් හිටියට එහෙම කෙනෙක් හිටියේ නෑ. සමහර විට ඒ එවන් පුද්ගලයෙක් නැති හින්ද වෙන්න පුළුවන්. මම මට උවමනාවෙන් නොකරන ඒ වුණත් මට බලපාන දේට වගකීම ගත යුත්තෙක් ඉන්න ඕනේ වුණත්, මම තීරණය කළා මම 'මම' වීම වෙන්න ඕනේ මට විදිහට වෙන්න. නැත්තම් සරල විදිහට, මම ඉපදුන වෙලාවේ ඉඳන් කළේ ඒක වෙන්න ඇති. නාට්‍යකාරී වීම, ඇඳුම් අභරණ, හැසිරීම, කැමති/අකමැති දේ පිට කෙනෙක්ට බොරුවක් වගේ පෙනුනත්, (සමහරවිට මට ම ත් බොරුවක් වගේ පෙනෙන) ඒ මම 'මම' වෙනවා වෙන්නත් පුළුවන්.

මම මාව හඳුන්වා ගන්න සංරචක දැන් බොඳ වෙලා ගිහින්. ඒක අතකින් පාර භෞතික සංඥා, නිර්වචන වලින් කිසිවෙක් හැඳින් වීම යථාර්තවාදී නොවන හින්ද ඒකෙ කිසි වැරැද්දකුත් නෑ. මම මාවම හඳුන්වාගන්න කැමතිත් නෑ. කොටින්ම හඳුන්වා ගැනීමක් අවශ්‍යම නෑ. අනන්‍යතාවය කියන්නේ පෞද්ගලික දෙයක්ද කියන එකත් ප්‍රශ්නයක්. මම සිහින දකින මගේ ස්වරූපයයි, මාව කැඩපතකින් පෙනෙන විදිහයි, චිත්‍ර ශිල්පියක් මාව සිත්තම් කරන විදිහයි එකිනෙක අංගසම නෑ. ඒ වගේම ඒ කිසිවක් මගේ හරිවත් වැරදිවත් ප්‍රති නිර්මාණ නෙමෙයි. වැදගත් වෙන්නේ මම මමය කියා බාර ගන්න ස්වරූපය විතරයි. ඒ මම. මම උපන් හැටි. යථාර්තය වෙන්නේ මම මට යථාර්තය කියල හඳුන්වා දෙන දේ.

ඒක සරලයි. මට උවමනා මගේ ෆැන්ටසිය ගොඩ නගන්න මම යථාර්තය භාරගන්න ඕනේ. ඔය විදිහට ෆැන්ටසිය යථාර්තයට හරවන මාධ්‍යය රාශියකින් එකක් තමයි භාෂාව. මේ ලියන්නෙත් භාෂාවකින්, එය ඔය කියවන්නෙත් භාෂාවකින්. මම ලියන භාෂාව ඔබට කියවන්න පුළුවන් වුණා කියල අපේ භාෂාව සමාන වෙන්නේ නෑ, වෙන්න ඕනත් නෑ. හේතුව තමයි; මම. අපි ආයෙමත් මුලට යනවා. මම තවමත් අන්ධකාරයේ නටමින් ඉන්නේ. සමාධියක පිහිටියහම කාලය පරයා යන හින්ද වෙලාව ගැන සඳහනක් හෝ අවධානයක් අවශ්‍ය නෑ. කියපු විදිහටම ආලෝකය හෝ අඳුර කියන්නේ යථාර්තයද කියන එක තීරය වෙන්නේ මට අනුව හින්ද මම ඒ කිසිවක් විස්තර කිරීමෙනුත් වැඩක් නෑ. මම; යථාර්තය තුල සැඟවුණු ෆැන්ටසිය තුල උපදින්න බලන් ඉන්න බොරුවක්.

මේනිසිඛ වෑණිසිඩකට ඈනිසිති ධේනිසියක් නේණිසිවේ. නීනිසිශ්ඵල ප්‍රාණීසියෝගයක් වීණිසිතරයි.

ඔන්න මම සංස්කෘත කතා කළා.